مجله نماوا، زهرا مشتاق
خب البته میشود رابرت دنیرو را در فیلم «درباره پدرم» زیاد دوست نداشته باشید و از دست کارهایش عصبانی یا حتی خجالت‌زده بشوید. ولی مگر برایتان غریبه است. صدتا مدل ایرانی و شبیه به او وجود دارد. نه فقط در ایران. هر کجا که آدم‌های سنتی داشته باشد که دربست، عقاید خودشان برایشان مهم باشد و فکر کنند فقط آنها هستند که می‌توانند درست فکر کنند. چرا؟ چون عقل کل فقط آنها هستند. و هر چه که آنها می‌گویند درست است.
«درباره پدرم» یک رویارویی تمام عیار، با شمشیرهای غلاف شده، در تقابل نسل‌های سنتی با آدم‌های جوان‌تری است که طبیعی است فکر و روش و منش و عقایدش با پدران و مادران‌شان فرق داشته باشد. ولی باید خون‌شان را در شیشه کنند تا یک چیزی را ثابت کنند. معنی‌اش این نیست که یک نسل بر دیگری برتری دارد، یا یکی از دیگری بهتر است. منظور تفاوت‌های بنیادی و البته مقاومت درباره تغییر است. هر چقدر این دو نسل، یعنی نسل والدین و فرزندان بتوانند به هم نزدیک بشوند و چالش‌های عقیدتی و رفتاری همدیگر را درک کنند، امکان نزدیکی و همدلی و موفقیت بیشتر میشود. کاری که سباستین و پدرش در این فیلم انجام می‌دهند. چهار تا چیز پدر می‌پذیرد، دو تا چیز دیگر را فرزند. یعنی سعی می‌کنند در یک مسیر راه بروند. نه در دو خط موازی، هم راستا، با همکاری متقابل.
در خانواده‌ای که دارند با آنها وصلت می‌کنند هم، شکل دیگری از این تقابل دیده میشود. آنها هم به قول امروزی‌ها با بچه‌هایشان چندان اوکی نیستند. ولی کمتر به روی خودشان می‌آورند. بیشتر قایمش می‌کنند و سعی دارند، خودشان یک جوری رفع و رجوعش کنند. راهکار حل اختلافات آنها، با استفاده از روش آدم‌های ثروتمند است که فکر می‌کنند با پول همه مشکلات حل میشود و راهکار سالوو، پدر ایتالیایی و سنتی سباستین، یک ایستادگی کله‌شق مابانه است. ولی بالاخره به یک جاهایی می‌رسند. گره‌های کور هم بالاخره یک جورهایی باز می‌شوند و پدر سخت‌گیر می‌فهمد، بازی کردن با لباس تنیس زشت نیست یا کش شلواری که یک دفعه و بی‌هوا شل بشود و بیفتد پایین، یک اتفاق است و معنی‌اش بی‌آبرویی نیست. هم چنانکه والدین عروس آینده می‌فهمند که همه چیزها با پرداخت مانی، یعنی همان پول که چرک کف دست است، حل نمی‌شود. آدم‌ها در کنار کوشش برای داشتن بضاعت مالی، بیشتر به استقلال فکری و رفتاری احتیاج دارند تا بتوانند بزرگ بشوند و برای خودشان و زندگیشان تصمیم بگیرند!
