قبل از بررسی نامزدهای جایزه اسکار بهترین بازیگران زن امسال، بهتر است نگاهی به کسانی که به قول جولی اندروز نادیده گرفته شده‌اند بیندازیم. می‌توان گفت مهم‌ترین آن‌ها، جنیفر لوپز است، کسی که با بازی خود جذابیت و قدرت را به «شیادان» آورده است. چرا برخلاف انتظارها نامزدی جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن به او تعلق نگرفت؟ احتمالا اعضای آکادمی اسکار «شیادان» را فیلمی سطحی در مورد چند رقاص زن می‌داند، در حالی‌که این فیلم بیشتر از این‌که به «دختران شو» شبیه باشد به فیلم «رفقای خوب» شباهت دارد، فیلمی که هیجان قانون‌شکنی و شرایط سخت را به تصویر کشیده است. تفاوت آن در شغل آدم‌هایی است که این عمل را انجام می‌دهند. گروهی از رقاصان که پول تاجران وال استریت را از چنگشان درمی‌آورند شاید وجهه خوبی نداشته باشد. اما همین نکته است که در نامزدهای اسکار امسال به چشم می‌خورد: نبود خلاقیت و فراتر رفتن از آن‌چه در نظر آن‌ها یک “فیلم اسکاری” باید باشد.
بازیگران قابل توجه دیگری نیز در لیست نامزدهای جوایز امسال حضور ندارند، از جمله لوپیتا نیونگو (برای فیلم «ما»)، آکوافینا (برای فیلم «وداع»)، بازیگران فیلم «انگل» که باعث می‌شود سینتیا اریوو (برای فیلم «هریت»)، تنها نامزد رنگین‌پوست این کتگوری از جوایز اسکار باشد. درست مانند زمانی که سیدنی پوآتیه برای بازی فوق‌العاده در نقش مردی رنگین‌پوست نامزد اسکار شده بود. کاری که هالیوود برای نشان دادن تعصب نداشتن خود انجام می‌دهد. اسکار از دهه ۶۰ تا الان تغییر زیادی کرده است، اما هنوز هم بسیاری از تصمیماتش برای مقبول واقع شدن توسط اکثریت گرفته می‌شود. برای مثال نامزدی رنی زلوگر برای فیلم جودی. بازی در نقش هنرمندی محبوب با زندگی پر از چالش (مانند نامزدی رامی مالک برای «بوهمین راپسودی»)
همه تقریبا مطمئن هستند که برنده‌های اسکار امسال زلوگر، لارن درن، خواکین فینیکس و برد پیت خواهند بود. با این‌حال نباید اسکار سال گذشته را از یاد برد که همه گلن کلوز را برنده قاطع جایزه اسکار می‌دانستند و در عوض این اولیویا کولمن بود که برخلاف تصور همه و حتی خودش، این جایزه را برد. آیا امسال هم چنین اتفاقی خواهد افتاد؟
نامزدهای اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن
سینتیا اریوو – هریت Harriet
اریوو از اولین بازی خود در نمایش «رنگ ارغوانی» در سال ۲۰۱۵ همواره در حال پیشرفت است. انتخاب او برای بازی در این ساخته کیسی لمونز در ابتدا واکنش‌هایی را به همراه داشت: آیا یک بازیگر بریتانیایی مناسب بازی در نقش کسی است که تجربه برده‌داری آفریقایی آمریکایی را روایت می‌کند؟ با همه این‌ها نقش‌آفرینی اریوو در نقش هریت تابمن همان جاذبه و قدرتی که انتظار دارید را به تصویر کشیده است. این فیلم بیشتر یک داستان درام تاریخی است و مانند «بازی تقلید» و «دختر دانمارکی» بیشتر مانند یک فیلم زندگینامه‌ای است که برای تاکید بر اهمیت یک اتفاق تاریخی ساخته شده‌اند و پس باید برای احترام به آن واقعه نامزدی اسکاری به آن تعلق بگیرد. بازی اریوو مانند همیشه فوق‌العاده است، اما این فیلم تمام حق مطلب را برای شخصیت تابمن ادا نکرده است.
اسکارلت جوهانسون – داستان ازدواج Marriage Story
جوهانسون بازیگری است که از پس نقش‌های مختلفی برمی‌آید، صدای بم او بسیار مناسب بازی در نقش آدم‌های درون‌گرای آرام است. این ویژگی‌های او در شخصیت نیکول در ساخته جدید نوآ بامباک، به خوبی به کار گرفته شده‌اند. نیکول بازیگری است که سعی دارد راه خود را در حرفه و طلاقش از چارلی (با بازی آدام درایور) پیدا کند. در نیمه اول فیلم بامبک فرصت خوبی در اختیار جوهانسون قرار می‌دهد تا با مونولوگ‌هایی که با وکیل طلاق خود (با بازی لارا درن) دارد، داستان زندگی و ازدواجش را روایت کند. اما از نیمه فیلم تمرکز به روی چارلی می‌رود، همان‌طور که زندگی جدید نیکول کم‌کم شکل می‌گیرد، زندگی چارلی در حال از هم پاشیدن است. در نیمه دوم فیلم کمتر جوهانسون را می‌بینیم، با این‌حال او بازی قوی و تاثیرگذاری، مانند صحنه‌ای که در تخت خواب به آرامی گریه می‌کند، از خود به نمایش گذاشته است.
سورشا رونان – زنان کوچک Little Women
رونان در سن ۲۵ سالگی، با داشتن ۴ نامزدی جایزه اسکار، رکورد بیشترین نامزدی اسکار، ۳ نامزدی اسکار برای کرک داگلاس صد و سه ساله، را شکسته است. رونان در این ساخته گرتا گرویک نقش جو مارچ، قهرمان شجاع و دوست‌داشتنی رمان لوییزا می الکات، را بازی می‌کند. رونان دختری را به تصویر کشیده است که سعی دارد با احساساتش کنار بیاید و در عین حال در دوره‌ای که نویسنده شدن کار آسانی نیست، به این آرزوی خود برسد. جو در صحنه‌ای از فیلم می‌گوید: “زن‌ها علاوه بر قلب و احساسات، فکر و روح هم دارند. آن‌ها در کنار زیبایی، آرزو و استعداد‌های مختلفی نیز دارند.” رونان با بازی زیبای خود این شخصیت محبوب را زنده کرده است.
شارلیز ترون – بامب‌شل Bombshell
ترون در سال ۲۰۰۴ برای بازی در فیلم «هیولا»، با ظاهری کاملا متفاوت، برنده جایزه اسکار شد. او در «بامب‌شل»، جدیدترین ساخته جی روچ، بار دیگر تغییر ظاهر داده است، اما این‌بار برای به تصویر کشیدن شخصیت میگن کلی. ظاهر و صدای او بسیار به کلی شبیه است. حتی خود کلی اظهار کرد که پسر ۶ ساله‌ش با دیدن پوستر فیلم از این شباهت گیج شده بود. کلی در رو کردن رسوایی جنسی راجر ایلز در شبکه خبری فاکس نقشی اساسی داشت. برخلاف بازی فوق‌العاده ترون و تلاش فیلم برای جذب مخاطب در جبهه کری، طرفداری تمام و کمال از این شخصیت کار راحتی نیست.
رنی زلوگر – جودی Judy
چطور کسی می‌تواند به پای استعداد فوق‌العاده، ظرافت خاص و صدای جودی گارلند برسد؟ این ساخته روپرت، گولد جودی را در مرحله حساس و پر از چالش زندگیش به تصویر کشیده است. روایت ضعیف‌ترین و حساس‌ترین موقعیت زندگی این هنرمند کار چالش‌برانگیزی است، با این‌حال زلوگر به زیبایی از پس نشان دادن تلاش و تقلای این شخصیت مهم برآمده است. بازگشت زلوگر در سن پنجاه سالگی به هالیوود این فرصت را می‌دهد که دور کردن او از صحنه سینما برای تقریبا یک دهه را جبران کند. برنده شدن اسکار می‌تواند غرامت کمی برای هالیوود باشد که باعث کمرنگ شدن حضور هنرمندان زن پس از بالا رفتن سنشان، چه گارلند و چه زلوگر، می‌شود.
کلام آخر:
سال گذشته، همه از برنده شدن کلوز مطمئن بودند و به همین دلیل هیچ‌کس فکر نمی‌کرد که باید به او رای بدهد. اگر این اتفاق امسال برای زلوگر بیفتد، حداقل امیدوارم رونان برای بازی فوق‌العاده‌اش در نقش جو برنده اسکار شود.
نامزدهای بهترین بازیگر نقش مکمل زن
کتی بیتس – ریچارد جول Richard Jewell
حضور بیتس در هر فیلمی باعث سرزندگی آن می‌شود. او در سال ۱۹۹۱ برای بازی در فیلم «میزری» برنده جایزه اسکار شد. این نامزدی اسکار چهارمین نامزدی برای او و برای فیلمی است که برخلاف انتظارها و با داشتن کلینت ایست‌وود در سمت کارگردان، توجه زیادی به آن نشده است. بیتس در نقش مادر شخصیت اصلی (با بازی پاول والتر هوزر)، نگهبان امنیتی که نقشی قهرمانانه در بمب‌گذاری بازی‌های المپیک آتلانتا در سال ۱۹۹۶ داشت، بازی می‌کند. بیتس نقش زنی عادی را بازی می‌کند که مثل همه مادرها عاشق پسرش است و هرگز به دنبال خودنمایی نیست. تلاش او برای حمایت از پسرش دلگرم‌کننده و تاثیرگذار است. مانند تمام نامزدهای بهترین بازیگر مکمل زن، بیتس نیز یک صحنه طلایی در فیلم دارد، صحنه نشست خبری که تکانی به فیلم می‌دهد.
لارا درن – داستان ازدواج Marriage Story
لارا درن در نقش یکی از سه وکیلی که این زوج برای طلاق به آن مراجعه می‌کنند، تصویر جالبی از یک زن قدرتمند و موفق آمریکای غربی، که شباهت‌هایی به شخصیتش در مجموعه تلویزیونی «دروغ‌های کوچک بزرگ» دارد، به نمایش گذاشته است. در این فیلم، جدی بودن و کارآمدی نورا با دلسوزی خواهرانه همراه است، مانند وقتی که در دفترش با موکل خود نیکول، دوستانه روی مبل می‌نشینند و درد و دل می‌کنند. در یکی از صحنه‌های فیلم نورا در مورد استانداردهای دوگانه‌ای که در مورد زن‌هایی که مادر هستند در نظر گرفته می‌شود، صحبت می‌کند. بازی زیبای درن به این شخصیت جسارت و زیرکی داده است. درن یکی از زیرک‌ترین بازیگران حال حاضر سینما است و تعجبی ندارد که همه به او علاقه‌مندند. به‌علاوه رای‌دهنده‌های اسکار شاهد بازی کاملا متفاوت او در «زنان کوچک» نیز هستند.
اسکارلت جوهانسون – جوجو خرگوشه Jojo Rabbit
جوهانسون در این لیست نیز حضور دارد. داشتن دو نامزدی در یک سال آن‌قدرها هم اتفاق عجیبی نیست. جوهانسون دوازدهمین نفری است که در تاریخ جوایز اسکار در یک سال برای دو فیلم مختلف نامزد اسکار شده است. قبل از او، آل پاچینو (برای فیلم‌های «بوی خوش زن»، «کلن‌گری گلن راس»)، جسیکا لنگ (برای فیلم‌های «فرانسیس» و «توتسی»)، جیمی فاکس (برای فیلم‌های «ری» و «وثیقه») نامزد دریافت دو جایزه اسکار شده بودند. در این ساخته طنز تلخ تایکا وایتیتی، جوهانسون در نقش مادر پسر کوچک طرفدار نازی بازی می‌کند که دوست خیالیش هیتلر است. او متوجه می‌شود که مادرش به یک دختر یهودی کمک کرده است که در اتاق زیر‌شیروانی خانه پنهان شود. جوهانسون وظیفه سختی به عهده دارد، هم باید با ریتم خاص فیلم هماهنگ شود و هم باید نشان‌دهنده تصمیمی اخلاقی برای مخاطب باشد. جوهانسون به زیبایی از پس دو بازی فوق‌العاده در دو نقش کاملا متفاوت از هم برآمده است. با این‌حال در جوایزی که جنیفر لوپز را نادیده گرفته است، دو نامزدی برای جوهانسون زیادی به نظر می‌رسد. (که البته تقصیر او نیست!)
فلورنس پیو – زنان کوچک Little Women
فلورنس پیو بیست و چهار ساله که جدیدا تصویر او بر روی جلد مجله ووگ نیز دیده شده است، کوچک‌ترین ستاره مراسم امسال است، موضوعی که در اسکار قبلا نیز روی آن تمرکز شده بود (بری لارسون و جنیفر لارنس). او در «زنان کوچک» در نقش کوچک‌ترین خواهر، ایمی مارچ بازی کرده است (الیزابت تیلور در سال ۱۹۴۹ در این نقش بازی کرده بود.) شخصیت ایمی به دلیل شیطنت‌ها و اذیت کردن جو، همیشه کمی منفور بوده است، اما پیو با به تصویر کشیدن ایمی، روح و زیرکی خاصی به این شخصیت بخشیده است. صحنه حضور او در باغ در کنار تیموتی شالامی یکی از بهترین صحنه‌های فیلم است. نقش‌آفرینی پیو در فیلم «میدسامر» خبر از آینده درخشانی برای این بازیگر می‌دهد.
مارگو رابی – بامب‌شل Bombshell
برخلاف ترون و نیکول کیدمن (در نقش گرچن کارلسون)، رابی در نقش یک شخصیت خیالی بازی می‌کند تا شخصیتی حقیقی. کایلا کارمند جدید فاکس نیوز است که مورد آزار راجر ایلز (با بازی جان لیسگو) قرار می‌گیرد. صحنه‌ای که ایلز به کایلا در ازای موقعیت شغلی بهتر، درخواست نامناسبی می‌دهد یکی از تاثیرگذارترین صحنه‌های فیلم است. واکنش غافل‌گیرشده کایلا برای تمام قربانیان آزار جنسی قابل درک است. هدف از فیلم ترغیب کردن مخاطب برای حمایت از شخصیت کایلا نیست، بلکه رابی با بازی زیبای خود، دنیای فاسد فاکس نیوز را از چشم کایلا به ما نشان می‌دهد. شخصیت او مانند شخصیت شارون تیت در «روزی روزگاری در هالیوود»، روشن‌گر است.
کلام آخر:
بدون حضور لوپز، درن قوی‌ترین مدعی اسکار است و همه از برنده شدن اولین اسکار او خوشحال خواهند شد. این حقیقت که «داستان ازدواج» در کتگوری‌های دیگر حضور کمرنگی دارد، می‌تواند نشانی از قوی بودن احتمال برنده شدن آن در کتگوری بازیگران بود، مانند برنده شدن رجینا کینگ در سال گذشته برای بازی در فیلم «اگر خیابان بیل می‌توانست حرف بزند».
این مطلب از نوشته مایکل شولمن در سایت نیویورکر گرفته شده است.
