مجله نماوا: جشنواره فیلم ونیز قدیمی‌ترین جشنواره سینمایی دنیا و در کنار دو همتای اروپایی خود جشنواره فیلم کن و جشنواره فیلم برلین و همچنین دو جشنواره فیلم تورنتو و ساندنس در آمریکای شمالی، یکی از پنج جشنواره بین‌المللی بزرگ فیلم در سراسر جهان است و جایزه اصلی آن یعنی جایزه شیر طلایی بهترین فیلم بخش مسابقه بین‌الملل می‌تواند تضمینی برای موفقیت‌های بعدی سینماگران باشد.
جشنواره فیلم ونیز که تأسیس آن به ۹۰ سال پیش و دوران حزب ملی فاشیست ایتالیا بازمی‌گردد، هر سال در اواخر ماه اوت یا اوایل سپتامبر در جزیره لیدو در تالاب ونیز برگزار می‌شود و در تمام این سال‌ها به‌عنوان بخشی از بینال ونیز فعال بوده و بخصوص در سال‌های اخیر به ویترینی برای نمایش فیلم‌های مطرح در فصل جوایز سینمایی تبدیل شده است.
سینمای ایران نیز همیشه رابطه خوبی با جشنواره ایتالیایی داشته است. آثار سینماگران ایرانی در دوره‌‌های مختلف جشنواره به نمایش درآمده‌اند و گاهی برنده جایزه شده‌اند، ضمن این که در دوره‌هایی، هنرمندان ایرانی جزو داوران این رویداد بوده‌اند.
سال‌های پیش از انقلاب
برابر با تحقیقات محمد اطبایی، كارشناس امور بین‌الملل سینمای ایران که در ایسنا منتشر شد، اولین حضور سینمای ایران و سینماگران کشورمان در لیدو به سال ۱۳۳۷ و فیلم کوتاه «مینیاتورهای ایرانی» به کارگردانی مصطفی فرزانه برمی‌گردد که به‌عنوان یک تولید فرانسوی در جشنواره نمایش داده شد.
پس از فرزانه، ابراهیم گلستان حضوری طولانی و موفق در ونیز داشت. فیلم «یک آتش» به کارگردانی او در ۱۳۴۰ به‌عنوان اولین محصول ایران در بخش فیلم‌های کوتاه ونیز نمایش داده شد و اولین جایزه بین‌المللی تاریخ سینمای ایران، مدال برنز را دریافت کرد. گلستان در ۱۳۴۱ نیز با دو فیلم «خراب‌آباد» (ما آدمیم) و «موج، مرجان، خارا» که دومی را با همکاری آلن پندری کارگردانی کرد، در ونیز حضور داشت و برای فیلم دوم بار دیگر برنده مدال برنز جشنواره شد. گلستان در ۱۳۴۳ با «مارلیک» جایزه شیر سن مارکو بهترین فیلم جغرافیایی، مردم‌شناسی و فولکلور را دریافت کرد و یک بار دیگر در ۱۳۴۵ با «خرمن و بذر» در بخش فیلم‌های کوتاه ونیز حضور پیدا کرد.
«گاو» به کارگردانی داریوش مهرجویی در ۱۳۵۰ در بخش خارج از مسابقه ونیز به نمایش درآمد و به پدیده آن سال جشنواره تبدیل شد، ضمن این که جایزه فیپرشی (فدراسیون بین‌المللی منتقدان سینما) را نیز آن خود کرد.
۱۳۵۱، سالی پربار برای سینمای ایران در جشنواره فیلم ونیز بود و ۱۴ فیلم «آرامش در حضور دیگران» ناصر تقوایی، «بیتا» هژیر داریوش، «پستچی» داریوش مهرجویی، «رگبار» بهرام بیضایی، «چشمه» آربی آوانسیان، «بامداد جدی» احمد فاروقی قاجار، «اربعین» ناصر تقوایی، «رقص رونما» هوشنگ شفتی، «رقص‌های محلی بجنوردی» سهراب شهید ثالث، «جن» بهرام ری‌پور، «نان و کوچه» عباس کیارستمی، «رهایی» ناصر تقوایی، «ادیان در ایران» منوچهر طیاب و «باد جن» ناصر تقوایی در بخش‌های مختلف به نمایش درآمدند.
«طبیعت بی‌جان» به کارگردانی سهراب شهید ثالث در ۱۳۵۴ در جشنواره ونیز نمایش داده شد و این آخرین حضور سینمای ایران در این رویداد سینمایی مهم در سال‌های پیش از انقلاب بود.
بازگشت پس از ۱۰ سال غیبت
سینمای ایران در ۱۳۶۴ با «دونده» به کارگردانی امیر نادری که در بخش خارج از مسابقه جشنواره ونیز روی پرده رفت، پس از ۱۰ سال غیبت به لیدو برگشت. شش سال بعد در ۱۳۷۰، «گروهبان» ساخته مسعود کیمیایی در بخش خارج از مسابقه نمایش داده شد و نادری در ۱۳۷۲ در دومین حضور خود در ونیز، «منهتن از روی شماره» را به‌عنوان فیلمی تولید آمریکا در بخش «پنجره‌های رو به تصاویر» به نمایش گذاشت.
یک سال بعد، در پنجاه و دومین دوره جشنواره فیلم ونیز، عباس کیارستمی به‌عنوان نخستین سینماگر ایرانی رو صندلی داوری بخش رسمی نشست. در آن دوره فیلم «دت یعنی دختر» به کارگردانی ابوالفضل جلیلی در این بخش به نمایش درآمد و برنده دو جایزه اوزله طلایی و جایزه یونیسف شد.
سینمای ایران تا پایان دهه ۱۳۷۰ نیز هر سال در جشنواره ونیز حاضر بود؛ «یک داستان واقعی» ابوالفضل جلیلی در ۱۳۷۵ در بخش مسابقه به نمایش درآمد. «فصل پنجم» رفیع پیتز در ۱۳۷۶ و در پنجاهمین دوره جشنواره در بخش هفته منتقدین روی پرده رفت. محسن مخملباف در ۱۳۷۷ با «سکوت» در بخش مسابقه حضور داشت و فیلم او برنده سه جایزه مدال طلای سنای ایتالیا، جایزه سینمای آینده بهترین فیلم رابطه انسان و طبیعت و تقدیرنامه جایزه سرجو ترازاتی شد.
در ۱۳۷۸، عباس کیارستمی ۲۷ سال بعد از نمایش فیلم کوتاه «نان و کوچه» در ونیز، با «باد ما را خواهد برد» در بخش مسابقه اصلی ونیز رقابت کرد و برنده جایزه بزرگ هیئت داوران شد. این فیلم جایزه فیپرشی و جایزه هیئت داوران جوان را نیز به خود اختصاص داد. در آن دوره «باران و بومی» ساخته رخشان بنی اعتماد نیز در بخش سرزمین‌های جدید روی پرده رفت.
و بالاخره جایزه شیر طلایی برای سینمای ایران
در ۱۳۷۹ در پنجاه و هفتمین دوره جشنواره، بزرگ‌ترین موفقیت سینمای ایران در ونیز رقم خورد. جعفر پناهی با «دایره» جایزه شیر طلایی بهترین فیلم جشنواره را برای سینمای ایران به ارمغان آورد و فیلم او پنج جایزه دیگر نیز دریافت کرد: جایزه فیپرشی، جایزه یونیسف، تقدیرنامه کلیسای جهانی، جایزه بهترین بازیگر زن برای مجموعه بازیگران زن فیلم از طرف سندیکای ملی نویسندگان سینمایی ایتالیا و جایزه سرجو ترازاتی. سمیرا مخملباف یکی از داوران بخش مسابقه اصلی بود و محمد اطبایی داور جایزه جنبی نتپک بود.
در آن سال، مرضیه مشکینی با «روزی که زن شدم»، اولین ساخته خود در هفته منتقدان حضور داشت و سه جایزه سینمای آینده برای بهترین فیلم اول، جایزه یونسکو و جایزه ایسوما را گرفت. فیلم‌های «تست دموکراسی» محسن مخملباف، «دختر دایی گمشده» داریوش مهرجویی و «چگونه سمیرا تخته‌سیاه را ساخت» میثم مخملباف در بخش سرزمین‌های جدید و «طبیعت بی‌جان» («در آینده‌ای نه‌چندان دور») نادر تکمیل همایون به‌عنوان محصول فرانسه در بخش مسابقه فیلم‌های کوتاه به نمایش درآمدند.
سهم ایران در جشنواره ونیز در دهه ۱۳۸۰
در اولین سال دهه ۱۳۸۰، «رأی مخفی» به کارگردانی بابک پیامی در بخش مسابقه بین‌الملل پنجاه و هشتمین دوره ونیز رقابت کرد و برنده پنج جایزه سینمای آینده برای بهترین کارگردان، جایزه نتپک، جایزه یونیسف، جایزه کلیسای جهانی و جایزه پازینتی شد. جعفر پناهی در آن دوره داور بخش فیلم‌های اول جشنواره بود.
هفت فیلم بلند و کوتاه ایرانی در ۱۳۸۱ در ونیز به نمایش درآمدند. منیژه حکمت با «زندان زنان»، اولین فیلم خود در بخش افق‌های ونیز، دومین بخش مسابقه جشنواره حضور داشت و ناصر رفایی نیز با فیلم اول خود، «امتحان» در هفته منتقدان شرکت کرد.
سمیرا مخملباف با «خدا ساختن تخریب» که بخشی از مجموعه فیلم «۱۱.۰۹.۰۱» یا همان «یازده سپتامبر» بود، مهرداد فرید با فیلم کوتاه «بچه‌های افغان»، فریبرز کامکاری با فیلم بلند «نوار خالی»، حسین طاهری با فیلم کوتاه «مرغ» و سامان سالور با فیلم کوتاه «باد گیسوانت را شانه خواهد زد» به ونیز رفتند و سمیرا مخملباف با ۱۰ کارگردان دیگر فیلم «یازده سپتامبر» جایزه یونسکو را دریافت کرد.
فیلم‌های «ابجد» ابوالفضل جلیلی، «لذت دیوانگی» حنا مخملباف، «سکوت بین دو فکر» بابک پیامی و «پابرهنه تا هرات» مجید مجیدی در ۱۳۸۲ در شصتمین دوره جشنواره فیلم ونیز به نمایش درآمدند.
در ۱۳۸۳، «سگ‌های ولگرد» مرضیه مشکینی در بخش مسابقه و «بیست انگشت» مانیا اکبری، «ساکنین سرزمین سکوت» سامان سالور و فیلم کوتاه «همسفر خاموش» الهام حسین‌زاده در بخش‌های دیگر جشنواره به نمایش درآمدند و «سگ‌های ولگرد» جایزه باز و «بیست انگشت» جایزه سینمای دیجیتالی را دریافت کردند.
یک سال بعد، «یادداشت بر زمین»، اولین ساخته علی‌محمد قاسمی در بخش هفته منتقدین و «مرد گاریچی»، دومین فیلم بلند رامین بحرانی به‌عنوان محصول آمریکا در شصت و دومین دوره جشنواره ونیز روی پرده رفتند. در ۱۳۸۵ تنها نماینده سینمای ایران در جشنواره «باز هم سیب می‌خوای» به کارگردانی بایرام فضلی بود که در بخش خارج از مسابقه نمایش داده شد. در آن سال محسن مخملباف یکی از اعضای هیئت داوران فیلم اول بود.
شصت و چهارمین دوره جشنواره ونیز در ۱۳۸۶ بدون نمایش هیچ فیلمی از ایران برگزار شد. یک سال بعد و در شهریور ۱۳۸۷، امیر نادری فیلم آمریکایی «وگاس: بر اساس یک داستان واقعی» را در بخش مسابقه اصلی داشت و «شیرین» ساخته عباس کیارستمی در بخش خارج از مسابقه نمایش داده شد. رامین بحرانی نیز با فیلم آمریکایی «بدرود سولو» در بخش خارج از مسابقه حضور داشت. ضمن این که «خستگی» به کارگردانی بهمن معتمدیان در بخش افق‌ها رقابت کرد.
در آن دوره جایزه «افتخار فیلمساز ژژر لوکولتر» به عباس کیارستمی، جایزه فیپرشی بهترین فیلم بخش‌های افق‌ها و هفته منتقدان به «بدرود سولو» و جایزه بهترین فیلم سینمای آینده و تقدیرنامه هیئت داوری کلیسای جهانی به «وگاس: بر اساس یک داستان واقعی» و جایزه بریان به «خستگی» اعطا شد.
فیلم آلمانی «زنان بدون مردان» به کارگردانی شیرین نشاط در ۱۳۸۸ در شصت و ششمین جشنواره فیلم ونیز در بخش مسابقه اصلی رقابت کرد و برنده جایزه شیر نقره‌ای بهترین کارگردانی و جایزه یونیسف شد. رامین بحرانی یکی از داوران جایزه فیلم اول آن دوره جشنواره بود، ضمن این که فیلم کوتاه «کیسه پلاستیکی» ساخته او به‌عنوان یک تولید آمریکایی در بخش خارج از مسابقه به نمایش درآمد. «تهرون» به کارگردانی نادر تکمیل همایون در بخش هفته منتقدان نمایش داده شد و جایزه بهترین فیلم این بخش را دریافت کرد. علی کریم با اولین ساخته خود، «چاله» به‌عنوان فیلم اختتامیه و خارج از مسابقه هفته منتقدان در لیدو حضور داشت و حنا مخملباف فیلم بلند «روزهای سبز» را در بخش خارج از مسابقه به نمایش گذاشت.
در ۱۳۸۹، فیلم کوتاه «آکوردئون» به کارگردانی جعفر پناهی تنها نماینده سینمای ایران در شصت و هفتمین دوره جشنواره ونیز بود و برنده جایزه لینا مانیاکاپره شد. شیرین نشاط یکی از داوران بخش افق‌ها جشنواره بود.
مارکو مولر رفت، آلبرتو باربرا آمد
در ۱۳۹۰، «خورش آلو» ساخته مشترک مرجانه ساتراپی و ونسان پارونو تولید مشترک فرانسه، بلژیک و آلمان و با بازی گلشیفته فراهانی در بخش مسابقه اصلی شصت و هشتمین دوره جشنواره رقابت کرد که آخرین دوره حضور مارکو مولر به‌عنوان مدیر هنری این رویداد سینمایی بود.
«کات» ساخته امیر نادری به‌عنوان محصول ژاپن در بخش افق‌ها روی پرده رفت. «این یک فیلم نیست» ساخته مشترک جعفر پناهی و مجتبی میرطهماسب نیز در ونیز به نمایش درآمد.
شصت و نهمین دوره جشنواره ونیز در ۱۳۹۱ اولین دوره جشنواره با مدیریت هنری آلبرتو باربرا بود. در آن سال، فیلم آمریکایی «به هر قیمت» ساخته رامین بحرانی در بخش مسابقه رقابت کرد و «خانه پدری» کیانوش عیاری در بخش افق‌ها به نمایش درآمد. امیر نادری یکی از داوران بخش افق‌ها بود.
هفتادمین دوره جشنواره فیلم ونیز در حالی شهریور ۱۳۹۲ برگزار شد که از هفتاد سینماگر در سراسر جهان ازجمله عباس کیارستمی از ایران درخواست شده بود به مناسب هفتاد سالگی این رویداد فیلمی کوتاه بسازند. فیلم یک دقیقه و ۲۵ ثانیه‌ای کیارستمی آن سال در ونیز به نمایش درآمد.
شهرام مکری با «ماهی و گربه» در بخش افق‌های آن دوره ونیز حضور داشت و جایزه هیئت داوران را برای نوآوری و خلاقیت دریافت کرد. گلشیفته فراهانی یکی از اعضای داوران بخش افق‌ها به ریاست پل شریدر بود.
موفقیت «قصه‌ها» رخشان بنی‌اعتماد در لیدو
حضور سینمای ایران در هفتاد و یکمین جشنواره ونیز با موفقیت بزرگ همراه بود. داوران بخش مسابقه بین‌الملل به ریاست الکساندر دپلا آهنگساز فرانسوی جایزه بهترین فیلمنامه را به «قصه‌ها» ساخته رخشان بنی‌اعتماد اعطاء کردند.
رامین بحرانی سینماگر ایرانی مقیم آمریکا با «۹۹ خانه» در ونیز حضور داشت و برنده دو جایزه کلیسای جهانی و ویتوریو ونتو شد. بحرانی فیلم مستند «حالتو جا بیار» را نیز در بخش خارج از مسابقه به نمایش گذاشت.
در آن دوره، «ملبورن»، اولین ساخته نیما جاویدی به‌عنوان فیلم افتتاحیه بخش هفته منتقدین روی پرده رفت. بهمن قبادی در فیلم «کلامی با خدا» ساخته ۹ کارگردان مختلف، محصول مکزیک و آمریکا مشارکت داشت که در بخش خارج از مسابقه به نمایش درآمد. محسن مخملباف با «پرزیدنت» تولید مشترک گرجستان، فرانسه، انگلستان و آلمان در بخش افق‌ها حضور داشت. علی عسگری با «بچه» تولید مشترک ایران و ایتالیا در بخش فیلم‌های کوتاه جشنواره رقابت کرد. امیر نادری نیز فیلم مستند آمریکایی «میزانسن با آرتور پن» را در بخش کلاسیک‌های ونیز داشت.
در ۱۳۹۴، «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت»، اولین فیلم بلند سینمایی وحید جلیلوند در بخش افق‌های ونیز به نمایش درآمد و جایزه فیپرشی بهترین فیلم افق‌ها و هفته منتقدان بین‌المللی را گرفت و جایزه اینترفیلم تبلیغ گفت‌وگوی بین ادیان را نیز از آن خود کرد. محسن مخملباف نیز اولین جایزه روبر برسون جشنواره ونیز را برای یک عمر دستاورد هنری دریافت کرد.
ادای احترام به عباس کیارستمی
هفتاد و سومین دوره جشنواره فیلم ونیز در حالی ۱۰ شهریور ۱۳۹۵ آغاز شد که آن دوره به عباس کیارستمی سینماگر فقید کشورمان که ۱۴ تیر آن سال در ۷۶ سالگی از دنیا رفت، تقدیم شد. فیلم «منو خونه ببر» و یکی از اپیزودهای «۲۴ فریم» به همراه فیلم مستند «۷۶ دقیقه و ۱۵ ثانیه با عباس کیارستمی» ساخته سیف‌الله صمدیان در روز افتتاحیه جشنواره به نمایش درآمد و آلبرتو باربرا در سخنانی به ستایش عباس کیارستمی پرداخت.
در آن دوره جایزه ویژه هیئت داوران بخش مسابقه بین‌الملل به فیلم آمریکایی «گروه بد» به کارگردانی آنا لیلی امیرپور کارگردان ایرانی-آمریکایی اعطاء شد. «مالاریا» به کارگردانی پرویز شهبازی در بخش افق‌ها رقابت کرد و «طبل» ساخته کیوان کریمی تولید مشترک ایران و فرانسه یکی از فیلم‌های هفته منتقدان جشنواره بود. امیر نادری جایزه «افتخار فیلمساز ژژر لوکولتر» را دریافت کرد و به‌این‌ترتیب پا جای پای سینماگرانی چون آنیس واردا، عباس کیارستمی، آل پاچینو، اسپایک لی و برایان دی‌پالما گذاشت، ضمن این که فیلم «کوه» تازه‌ترین ساخته او که تولید مشترک ایتالیا، آمریکا و فرانسه است، در بخش خارج از مسابقه لیدو نمایش داده شد.
بخش کلاسیک‌های ونیز با «شب‌های زاینده‌رود» محسن مخملباف افتتاح شد و فیلم مستند محصول ایتالیا فریبرز کامکاری با عنوان «آب و شکر: کارلو دی پالما، رنگ‌های زندگی» نیز به نمایش درآمد.
در ۱۳۹۶ و در هفتاد و چهارمین دوره جشنواره ونیز، «بدون تاریخ، بدون امضا» از ایران در بخش افق‌های ونیز رقابت کرد و برنده دو جایزه بهترین کارگردان برای وحید جلیلوند و بهترین بازیگر مرد برای نوید محمد‌زاده شد. «ناپدید شدن» به کارگردانی علی عسگری دیگر نماینده ایران در بخش افق‌ها بود. «آیه‌های فراموشی» به کارگردانی علیرضا خاتمی نیز که تولید مشترک فرانسه، آلمان، هلند و شیلی است، جایزه بهترین فیلمنامه را برد. رخشان بنی اعتماد در آن سال یکی از داوران بخش افق‌ها بود که ریاست آن را جانی آمیلو کارگردان ایتالیایی بر عهده داشت. شیرین نشاط با فیلم «در جستجوی ام کلثوم» تولید مشترک آلمان، اتریش و ایتالیا در بخش روزهای ونیز شرکت کرد. این اولین حضور فیلمی از یک سینماگر ایرانی در این بخش جنبی بود.
«همچنان که می‌مردم» به کارگردانی مصطفی سیاری در ۱۳۹۷ به‌عنوان یکی از ۱۹ فیلم بخش افق‌ها در ونیز رقابت کرد. فیلم کوتاه «پاگرد» به کارگردانی محسن بنی‌هاشمی نیز در بخش فیلم‌های کوتاه افق‌ها حضور داشت. فاطمه معتمدآریا بازیگر یکی از داوران بخش افق‌ها بود.
در آن سال، امیر نادری فیلم «چراغ جادو» را در بخش غیررقابتی Sconfini (با نام سابق سینما در باغ) داشت. رامین بحرانی نیز فیلم «رابطه خونی» را در این بخش به نمایش گذاشت. نسخه ترمیم‌شده فیلم «خشت و آینه» (۱۳۴۳) به کارگردانی ابراهیم گلستان در بخش کلاسیک‌های ونیز روی پرده رفت. در این دوره همچنین «سوی دیگر باد» آخرین فیلم اورسن ولز کارگردان بزرگ آمریکایی که بین ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۶ فیلمبرداری شد، اما هیچ‌وقت به پایان نرسیده بود در بخش خارج از مسابقه جشنواره ونیز به نمایش درآمد. حقوق قانونی این فیلم سال‌ها محل مناقشه قانونی بین بئاتریس ولز دختر ولز، اویا کودار همدم و همکار او در اواخر زندگی و یک شرکت فیلمسازی ایرانی-فرانسوی بود.
در ۱۳۹۸، فیلم متری شیش و نیم به کارگردانی سعید روستایی به‌عنوان تنها نماینده سینمای ایران در بخش افق‌های ونیز رقابت کرد، اما موفق به دریافت جایزه نشد. در آن دوره مستند «خانه سیاه است» (۱۳۴۱) به کارگردانی فروغ فرخزاد و تهیه‌کنندگی ابراهیم گلستان و «تپه‌های مارلیک» (۱۳۴۲) به کارگردانی گلستان در بخش کلاسیک‌های ونیز نمایش داده شدند. نسخه ترمیم‌شده هر دو فیلم توسط بنیاد سینماتک بولونیا و «اکران نوآر پروداکشنز» با همکاری گلستان و فیلمخانه ملی ایران و با حمایت ماهرخ عشاقیان و جنوما فیلمز آماده شد. کتایون شهابی، تهیه‌کننده نیز با فیلم «حوا، مریم، عایشه» به کارگردانی صحرا کریمی تولید افغانستان در جشنواره شرکت کرد.
هفتاد و هفتمین جشنواره فیلم ونیز ۱۲ تا ۲۲ شهریور ۱۳۹۹ برگزار شد و با توجه به لغو جشنواره‌های مهم چون کن و ترایبکا در آن سال، اولین جشنواره فیلم بین‌المللی بزرگ بود که از زمان آغاز همه‌گیری کرونا به‌صورت فیزیکی برگزار شد.
در آن دوره «خورشید» به کارگردانی مجید مجیدی از ایران یکی از ۱۸ فیلم بخش مسابقه بین‌الملل بود و روح‌الله زمانی بازیگر فیلم که به خاطر ابتلا به کرونا نتوانست به لیدو سفر کند، جایزه مارچلو ماسترویانی بهترین بازیگر مرد یا زن جوان جشنواره را دریافت کرد. جایزه زمانی را مجیدی و شمیلا شیرزاد یکی دیگر از بازیگران فیلم به نمایندگی از او دریافت کردند.
«دشت خاموش» به کارگردانی احمد بهرامی جایزه بهترین فیلم بخش افق‌ها را برد تا یک سال بسیار موفق برای سینمای ایران در لیدو رقم بخورد. بهرامی در پیام ویدئویی از آلبرتو باربرا مدیر هنری جشنواره و همکاران او برای داشتن شجاعت برگزاری جشنواره در شرایط سخت قدردانی کرد. «جنایت بی‌دقت» به کارگردانی شهرام مکری دیگر نماینده ایران در بخش افق‌ها بود، اما جشنواره را دست خالی ترک کرد.
در ۱۴۰۰، سینمای ایران هیچ فیلمی در بخش مسابقه اصلی نداشت اما چند سینماگر ایرانی در بخش‌های دیگر جشنواره حضور داشتند. بخش تازه تأسیس «افق‌های اکسترا» با نمایش فیلم «سرزمین رؤیا» ساخته شیرین نشاط افتتاح شد. «زالاوا» ساخته ارسلان امیری در بخش هفته منتقدان به نمایش درآمد و برنده دو جایزه بهترین فیلم این بخش و جایزه فیپرشی بهترین فیلم بخش‌های جنبی ونیز شد. شهرام مکری یکی از داوران بخش افق‌ها بود.
حضور پررنگ سینمای ایران در جشنواره ونیز ۲۰۲۲
سینمای ایران امسال دو فیلم «شب، داخلی، دیوار» وحید جلیلوند و «خرس نیست» جعفر پناهی را در بخش مسابقه اصلی هفتاد و نهمین جشنواره ونیز دارد که از ۹ شهریور شروع شد و تا ۱۹ شهریور ادامه دارد، ضمن این که لیلا حاتمی، بازیگر یکی از اعضای هیئت این بخش به ریاست جولین مور بازیگر آمریکایی است.
«جنگ جهانی سوم» به کارگردانی هومن سیدی در بخش افق‌ها رقابت می‌کند و در بخش افق‌ها اکسترا نیز فیلم «بی‌رؤیا» ساخته آرین وزیر دفتری روی پرده می‌رود. فیلم آذربایجانی «بانو» به تهیه‌کنندگی کتایون شهابی در بخش بینال کالج سینما نمایش داده می‌شود و «تنها» به کارگردانی جعفر نجفی در بخش روزهای ونیز حضور دارد. داریوش خنجی مدیر فیلمبرداری «باردو» به کارگردانی آلخاندرو گونزالس ایناریتو است.
