مجله نماوا، محمّد تقی‌زاده
«پریسیلا» جدیدترین فیلم سوفیا کوپولا دختر فرانسیس فورد کوپولا سازنده «پدرخوانده» است که هم اکنون در پلتفرم نماوا قابل تماشا است.
فیلمبرداری «پریسیلا» در سال ۲۰۲۲ شروع شد و اولین نمایش آن در فستیوال ونیز ۲۰۲۳ بود. در همان جشنواره نیز نامزد شیر طلایی شد اما موفق به تصاحب آن نشد، در مقابل بازی کیلی اسپینی در نقش اصلی فیلم در جشنواره ونیز، موفق به دریافت جام ولپی بهترین بازیگر زن جشنواره شد و این درخشش همچنان ادامه دارد و علاوه بر نامزدی در گلدن گلوب، اسپینی از بخت‌های دریافت بهترین بازیگر زن اسکار ۲۰۲۴ نیز به شمار می‌رود.
فیلم روایتگر بخشی از زندگی پریسیلا با سلطان موسیقی راک الویس پریسلی است که به نقاط مهم زندگی این دو نفر از آشنایی، ازدواج، بچه‌دار شدن و طلاق ختم می‌َشود. «پریسیلا» از جمله آثار اقتباسی سال ۲۰۲۳ سینمای جهان است که بر اساس کتاب خاطرات «الویس و من» نوشتهٔ پریسیلا پریسلی و ساندرا هارمون چاپِ ۱۹۸۵ ساخته شده است.
شیفتگی و ازدواج یک دختر نوجوان نسبت به یک سلبریتی شناخته شده و فرجام زندگی او، از جمله پیام‌های مهمی است که قرار است سوفیا کوپولا در مقام نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده پریسیلا به تصویر درآورد. اینکه یک نوجوان و تینیجر تا چه حد احساسی و هیجانی تصمیم می‌گیرد و این‌گونه تصمیمات چه تاثیری در سرنوشت او خواهد گذاشت، در فیلم مورد کنکاش قرار می‌گیرد. از سوی دیگر، فیلمساز در لایه‌های زیرین فیلم خود تاکید دارد نشان دهد زندگی سلبریتی‌ها و روابط آنها چگونه است و زندگی واقعی تا چه حد با توهمات ساختگی افراد در تضاد و تقابل است.
مشکلی که فیلم «پریسیلا» دارد این است که نتوانسته نقاط بحرانی و عطف زندگینامه پریسیلا پریسلی را برجسته کند و از این لحاظ فیلم فاقد ویژگی و هویت می‌َشود. لحظه جدایی، فرزند‌دار شدن و آشنایی و ازدواج که همگی از مهم‌ترین بخش‌های زندگی اولیس و پریسیلا محسوب می‌شوند به غایت ساده و معمولی اجرا می‌شود و فیلمساز در به نمایش درآوردن برخی لحظات پراکت و کنش‌برانگیز مانند لحظه خوردن داروی اکس و انرژی‌زا نیز موثر عمل نمی‌کند تا انفعال فیلمساز در به نمایش درآوردن شخصیت‌های باورپذیر و درام جذاب، آفت اصلی فیلم شود.
شخصیت‌پردازی در پریسیلا در سطح و دیالوگ می‌‌ماند و بیشتر اطلاعات و شناختی که تماشاگر از قصه و کاراکترها بدست می‌آورد نه از بازی و تصویر بلکه از طریق صدا و دیالوگ‌ها دریافت می‌شود. کیلی اسپینی در نقش پریسیلا با اینکه بازی قابل قبولی ارائه می‌دهد اما همانند عروسکی است که توسط الویس آرایش می‌شود، به مدرسه فرستاده می‌شود، بچه‌دار می‌شود و… این حجم از انفعال شخصیت پریسیلا در حالی که قرار است موتور پیشران فیلم باشد به همراهی و باور پذیری فیلم ضربه می‌زند. در سوی مقابل، الویس نیز نتواسته از شمایل یک سلبریتی مشهور و عیاش جلوتر رود و وارد جزئیات و عمق شخصیت او شود. اتفاقی که تماشاگری که فیلم را می‌بیند و احتمالا به شخصیت الویس پریسلی علاقه دارد، انتظار دارد در فیلم ببیند.
در انتها باید به مسیر فیلمسازی سوفیا کوپولا برگردیم، مسیری که در ابتدا او را به عنوان یک فیلمساز مستقل آمریکایی مطرح کرد در حالی‌که واکاوی فیلم‌های اخیر او نشان می‌دهد المان‌های فیلم‌های هالیوودی با شاخصه‌های آن نوع جریان، بیش از پیش در آثارش نمود پیدا کرده است. شاخصه‌هایی از قبیل استفاده از اسم و رسم هنرپیشه‌ها برای جلب مخاطب و تبلیغاتی که لزوما درست و دقیق نیست. نشریات و وب‌سایت‌های سینمایی آمریکایی آنچنان که در تیزر فیلم قابل مشاهده است با صفاتی از قبیل عالی و بی‌نظیر از اجرای بازیگران و ماهیت فیلم یاد کردند در حالی‌که «پریسیلا» در بهترین حالت اثری متوسط است که جزو بهترین آثار سوفیا کاوپلا نیز جای نمی‌گیرد.
