مجله نماوا، ترجمه: علی افتخاری
«اگر قرار است بجنگید، باید پیروز شوید… اگر ما در درگیری‌ها ببازیم، خیابان‌ها را از دست می‌دهیم.» این چیزی است که افسر وین جنکینز (جان برنتال) در مونتاژ آغازین سریال جنایی «ما صاحب این شهر هستیم» (We Own This City)، به پلیس‌های تازه‌کار اداره پلیس بالتیمور می‌گوید. این روش او برای توجیه گناهان بسیار است، ازجمله (اما نه محدود به) خشونت پلیس، سوگیری نژادی و دزدی آشکار. این همچنین روش او برای متقاعد کردن مریدان تک‌تک کلمات او است که حق با آن‌هاست.
سریال جنایی طاقت‌فرسای جدید اچ‌بی‌او که از ۲۵ آوریل ۲۰۲۲ پخش می‌شود، نگاهی به ظهور و سقوط «گروه ضربت ردیابی اسلحه بالتیمور» (GTTF) دارد و این کار را با پرتره‌های بسیار شخصی از افراد واقعی که در مرکز این رسوایی گرفتار شدند، انجام می‌دهد.
«ما صاحب این شهر هستیم» از روی یک کتاب غیرداستانی به همین نام نوشته جاستین فنتون، روزنامه‌نگار در ۲۰۲۱ ساخته شده است و تهیه‌کنندگان آن دو نفر از بزرگان ژانر جنایی: جرج پلکانوس و دیوید سایمون هستند. این دو قبلاً در فاصله سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۸ در سریال «شنود»، شاهکار اچ‌بی‌او به موضوع هیولاهای دوقلوی جنایت و فساد پلیس پرداختند. درحالی‌که بسیاری از چهره‌های آشنای آن سریال در «ما صاحب این شهر هستیم» در نقش‌های کاملاً جدید بازی می‌کند، این داستانی است که به‌تنهایی روی پای خود می‌ایستد. شما با یک سریال کوتاه شش اپیزودیِ ویرانگر روبرو هستید که با دیدن آن حس می‌کنید بی‌حفاظ هستید، حتی با این که دست آخر با کلی آدم بد در پشت میله‌های زندان به پایان می‌رسد.
اما چه چیز پلکانوس و سایمون را در این پروژه گرد هم آورد؟ این دو در سریال‌های دیگر اچ‌بی‌او، «ترمه» و «دیوس» با هم همکاری کرده‌اند، اما «ما صاحب این شهر هستیم» آن‌ها را به خیابان‌های بالتیمور بازگرداند، اما چرا این پروژه و چرا فکر کردند حالا زمان بازگشت به زمین‌هایی است که قبلاً با «شنود» روی آن راه رفته بودند؟
پلکانوس می‌گوید: «این ایده به ذهن ما رسید. هرگز واقعاً درمورد این که در بالتیمور کار دیگری با موضوع جرم و جنایات و پلیس و مسائل مرتبط با آن انجام دهیم، صحبت نکردیم، اما دیوید قبل از من از داستان باخبر بود. جاستین فنتون خبرنگار سان در بالتیمور بود و دیوید به او کمک کرد برای کتابش یک قرارداد ببندد، اما دیوید دیگر کار را ادامه نداد.»
پلکانوس ادامه می‌دهد: «بعدها یک نفر از اچ‌بی‌او با من تماس گرفت و گفت، “می‌خواهی این کتاب را برای یک سریال کوتاه اقتباس کنی؟” پس از خواندن متن گفتم، “خوب، می‌خواهم، اما به این شرط که بتوانم دیوید سایمون و شریک دیگرمان، نینا نوبل و بعضی از نویسندگان “شنود” را بیاورم، چون فکر می‌کردم کارمای خوبی است که همه را دور هم جمع کنیم تا مثل ۲۰ سال پیش، شهر را از نو بازدید کنیم.»
درحالی‌که «شنود» یک اپرای فراگیر است که پیوند بین مجریان قانون، تجارت مواد مخدر، بندرها، سیاست و خبر‌نگاری را نشان می‌دهد، «ما صاحب این شهر هستیم» به یک گروه بسیار خاص از پلیس‌های فاسد نگاه می‌کند. در ۲۰۱۷، هشت افسر پلیس بالتیمور که در GTTF کار می‌کردند، به سوء استفاده از جایگاه خود در سرکوب شهروندان برای دریافت پول نقد، جعل سوابق و اسناد پلیس و کلاه‌برداری برای دریافت اضافه‌کاری بیشتر متهم شدند. همه آن‌ها مجرم شناخته شدند. شش تن از آن افسران به جرم خود اعتراف کردند، درحالی‌که دو نفر دیگر در ۲۰۱۸ محکوم شدند. مجازات افراد دخیل در ماجرا بین هفت تا ۲۵ سال متغیر بود.
«ما صاحب این شهر هستیم» به آن جنایات نگاه می‌کند، عمدتاً از طریق داستان وین جنکینز که رهبر گروه بود. دیگر اعضای شاخص گروه، ازجمله دنیل هرسل (جاش چارلز)، جمل ریام (دارل بریت-گیبسون) و مومودو «جی مانی» گوندو (مک‌کینلی بلچر سوم) نیز حضوری بارز در سریال دارند، اما تمرکز بر جنکینز است. سایمون توضیح می‌دهد او و همکارانش از جنکینز به‌عنوان شخصیت اصلی استفاده کردند، چون او «طولانی‌ترین ترتیب زمانی» را داشت.
سایمون که خود خبرنگار سابق سان است و قبل از ورود به کارهای تلویزیونی، بیش از ۱۰ سال اخبار پلیسی را پوشش می‌داد، می‌گوید: «بیشتر پلیس‌هایی که بازداشت شدند دیرتر درگیر کارهای خلاف شدند. آن‌ها جوان‌تر بودند. جنکینز در ۲۰۰۳ وارد قضیه شد؛ بنابراین سفر او کمی بیشتر بود و این کمک کرد، اما در عین حال، او احتمالاً پرروترین، خودبزرگ‌بین‌ترین و با اعتمادبه‌نفس‌ترین موجودی بود که آن سیستم خلق کرد. جنکینز واقعاً فکر می‌کرد هر کاری می‌تواند انجام دهد که احتمالاً همان چیزی بود که به بازداشت او کمک کرد، اما واقعیت این بود که او تقریباً مطمئن بود قادر است هر کاری که می‌‌خواهد انجام دهد.»
پلکانوس اضافه می‌کند: «بله، و جنکینز در عین حال کم نیاورد. طولانی‌ترین حکم حبس برای او صادر شد، به این دلیل که حرف نزد و این به‌نوعی جالب است.»
با این که «ما صاحب این شهر هستیم» به فساد پلیس پس از کشته شدن فردی گری – سیاه‌پوست ۲۵ ساله در آوریل ۲۰۱۵ که در بازداشت پلیس بالتیمور بود – نگاه می‌کند، پلکانوس و سایمون تعدادی شخصیت‌های پلیس را نیز در داستان گنجانده‌اند که یا سعی می‌کنند کارهای خوب انجام دهند یا واقعاً آدم‌های خوبی هستند. ما متوجه می‌شویم یکی از دست‌پرورده‌های جوان جنکینز با نام مستعار «کی-استاپ» با تلاش برای خودداری از خلافکاری، مربی خود را ناامید کرد. در جای دیگر، دو مأمور مبارزه با مواد مخدر با بازی دیوید کورنسوت و لری میچل، در حین تحقیقات خود برخی از جنایات GTTF را برملا می‌کنند.
سایمون می‌گوید مهم بود «ما صاحب این شهر هستیم» این طیف اخلاقی در درون نیروی پلیس را نشان دهد چون «حقیقت این است که مجریان قانون همه طیفی را شامل می‌شود. هرکسی در مقیاس انسانی از جایی شروع می‌کند.»
سایمون ادامه می‌دهد: «اگر طرفدار این شعار هستید که “همه پلیس‌ها حرامزاده هستند” یا طرفدار این شعار که “از آبی‌ها حمایت کنید”، احتمالاً از بعضی بخش‌های این سریال کوتاه راضی نخواهید بود و احتمالاً به حل هیچ‌یک از مشکلات واقعی کمک نمی‌کنید چون همه پلیس‌ها حرامزاده نیستند، همان‌طور که همیشه نمی‌توانید از آبی‌ها حمایت کنید. پرداختن به سیستم، آنچه هنگام اجرای قانون اتفاق می‌افتد و آنچه در جنگ با مواد مخدر و حبس دسته‌جمعی اتفاق می‌افتد، یک نیاز بسیار اساسی است.»
سایمون می‌گوید: «ما راه خود را گم کردیم. ۴۰، ۵۰ سال پیش، با معیارهای اشتباه شروع به تأکید بر کارهای اشتباه و قضاوت درباره کار پلیس کردیم. بالتیمور و گروه ضربت ردیابی اسلحه بالتیمور به‌نوعی مؤخره هستند. ما سال‌ها پیش با سریال “شنود”بحث درمورد این چیزها را آغاز کردیم، اما از آن زمان تاکنون اوضاع بدتر شده است. تعدادی از شخصیت‌هایی که ما در “شنود” به تصویر کشیدیم، قبلاً از ریل خارج شدند، اما کل اداره را با خود نکشیدند. هرسل‌ها و کاروِرهای “شنود” حالا سرهنگ و سرگرد هستند و حالا در این داستان به ستوان‌های جوان آموزش می‌دهند که چگونه کار پلیسی را به روش صحیح انجام ندهند.»
سایمون می‌افزاید: «بنابراین حافظه نهادی بسیاری از این آژانس‌ها حالا همه را به دام انداخته است، مواد مخدر و اسلحه را روی میز گذاشته‌اند و وقتی همه‌چیز کثیف می‌شود، به‌جای این که کار پلیس واقعی خود را انجام دهند، به سمت دیگری رو برمی‌گردانند. این چیزی است که در بالتیمور اتفاق افتاد.»
پی‌رنگ «ما صاحب این شهر هستیم» به‌صورت خطی حرکت نمی‌کند، اما در زمان به عقب و جلو می‌رود تا تماشاگر بتواند علت و معلول جنایات GTTF را ببیند. بسیاری از بزرگ‌ترین پرش‌های زمانی سریال با گزارش‌هایی که به ما می‌گوید وین جنکینز در یک صحنه خاص، کجا و چه زمانی حضور دارد، تثبیت می‌شود. پلکانوس و سایمون اذعان می‌کنند نگران این روش مخاطره‌آمیز برای طراحی داستان سریال بودند، اما سایمون می‌گوید: «اگر ما خطی پیش می‌رفتیم، فقط یک داستان درباره این پلیس‌های بد می‌شد که قرار است آن‌ها را دستگیر کنیم.»
او ادامه می‌دهد: «ما واقعاً می‌خواستیم سریال درباره چرایی این موضوع باشد. چرا وضعیت به آن شکل شد؟ این آدم‌ها چطور به آنجا رسیدند؟ و این چه معنایی دارد؟ چرا داستان باید در زمان به عقب و جلو برود؛ بنابراین، بله ما کارهای زیادی انجام دادیم.»
مطمئناً «ما صاحب این شهر هستیم» هم‌زمان با عبور از یک مخزن فساد در یکی از شهرهای آمریکا، تماشاگران را به چالش می‌کشد، از کوره درمی‌برد و تسخیر می‌کند. مسئله این است که یک شهر بیانگر یک بیمار اجتماعی بزرگ‌تر است.
پلکانوس می‌گوید: «مأموریت باید تغییر کند. مشکل همین است. تا وقتی این اتفاق نیفتد، نتیجه همان است و جنایت خشونت‌آمیز تداوم دارد. مردم خیابان‌های امن می‌خواهند و اجرای قوانین برابر با قانون اساسی را می‌خواهند.»
سایمون می‌گوید: «درمورد این مسئله که در آمریکا، رنگین‌پوستان در محله‌های داخلی شهرها، بیشتر از حد یا کمتر از حد تحت نظارت هستند، بحث‌های زیادی مطرح است؛ و پاسخ هر دو است. آن‌ها در مواردی بیشتر از حد تحت نظارت هستند، آن هم درمورد چیزهایی که نباید مهم باشد. مأموریت نباید این باشد؛ و جایی که آن‌ها واقعاً به نظارت نیاز دارند، جایی که به حضور پلیس نیاز دارند، جایی که برای پاسخگویی به پلیس نیاز دارند، جایی که مردم صدمه می‌بینند و زندگی آن‌ها آسیب می‌بیند، معمولاً کمتر از حد تحت نظارت هستند.»
سایمون در پایان می‌گوید: «شعارهای زیادی هست که شما را به‌جایی نمی‌رساند. اتفاقی که باید بیفتد این است که مردم باید برای حل مشکل واقعی وارد رگ و ریشه موضوع شوند و این کار سختی است.»
منبع: دیسایدر (مگان اوکیف)
