مجله نماوا، یاسمن خلیلی‌فرد
«مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» جدیدترین ساخته‌ی سروش صحت است؛ سریالی با حال و هوایی نزدیک به آثار پیشین او و خصوصاً فیلم موفق «جهان با من برقص». درواقع این سبک و سیاق رفته رفته به مولفه‌ای ثابت و پررنگ در آثار سروش صحت تبدیل شده و کارهای وی را از دیگر آثار مشابه متمایز می‌کند.
«مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» را می‌توان در مسیر سریال‌های تلویزیونی این کارگردان قرار داد. این سریال نیز هم‌چون نمونه‌سریال‌های موفق این کارگردان، همچنان واجد ویژگی تعدد شخصیت است؛ شخصیت‌های اصلی جوان و شخصیت‌های مکمل از نسل‌های قدیمی‌تر که آن‌ها نیز حضوری به‌اندازه و موثر در درام دارند. به بیانی این تعدد شخصیت منجر به آن نمی‌شود که برخی از کاراکترها در سایه‌ی کاراکتری دیگر گم شوند یا حضورشان به تیپ نزدیک شود. در همین قسمت اول سریال، یکایک شخصیت‌ها با شخصیت‌پردازی کامل و دقیقی به مخاطب معرفی می‌شوند و مخاطب پی خواهد برد که قرار نیست از هیچ یک از آن‌ها به سادگی عبور شود و مشخصاً تا پایان سریال هر کاراکتر در پیشبرد روند قصه‌گویی درام نقشی موثر و بسزا ایفا خواهد کرد و شناسنامه‌ای معین برایش طراحی شده است.
در معرفی سریال «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» مشخصاً به کمدی بودن آن اشاره شده است. بدیهی‌ست که ما با مجموعه‌ای کمدی مواجه هستیم اما حالا اطمینان داریم که این سریال یک کمدی صرف (به قصد خنداندن مخاطب) نیست و نوعی سورئالیسم کمرنگ و گروتسک‌وار نیز چاشنی آن شده است که اثر را از سطح به عمق می‌برد و معنایی عمیق‌تر به مضامین و مفاهیم نهفته در متن آن می‌دهد. البته صحت پیش‌تر و در سریال‌های تلویزیونی‌اش نیز به مخاطب اثبات کرده بود که کمدی آثار او فراتر از قابلیت خنداندن مخاطب است. این همان اتفاقی‌ست که از فیلم «جهان با من برقص» در کارنامه‌ی سینمایی سروش صحت پررنگ شد و به نظر می‌رسد از این پس قرار است به مولفه‌ی همیشگی آثار او تبدیل شود.
نوعی هماهنگی خوشایند میان کارگردانی سروش صحت و بازی بازیگرانش در کلیه‌ی آثار او وجود دارد که ضمن یکدستی بازی‌ها و همبافت بودن جنس آن‌ها شیوه و فرمی خاص را به بازی بازیگران القا می‌کند که به‌شدت متناسب با متن و فرم اثر است. این شیوه‌ی هدایت بازیگر و بازی گرفتن از او در آثار سروش صحت بازی‌های آثار او را نیز به نوعی مولفه تبدیل می‌کند. درواقع در سریال‌های او بازیگر و کارگردان به یک اندازه مهم و پررنگ‌اند و به چشم می‌آیند و ارتباطی قدرتمند میانشان شکل می‌گیرد.
همچنین دیالوگ‌نویسی از امتیازهای اصلی «مگه تموم …» است که از همین نخستین قسمت برجسته و چشمگیر است.
فیلمنامه هنوز سوژه‌ی خود را به درستی مشخص نکرده و قطعاً برای روشن شدن آن به زمان بیش‌تری نیاز است اما بدیهی‌ست که درام خوب قصه تعریف می‌کند و ریتم مناسبش را تا پایان قسمت اول حفظ می‌کند. به نظر می‌رسد صحت علاقه داشته است تا ضمن معرفی شخصیت‌ها که به بخش معارفه‌ی فیلمنامه مربوط می‌شود از همین قسمت نخست روایت‌پردازی متناسبی هم انجام دهد و «قصه» بگوید. باید دید که تقسیم وقایع در روند پیشرفت سریال به چه شکل خواهد بود اما همین شروع کنجکاوکننده پتانسیلی قابل قبول را به اثر تزریق می‌کند تا بتواند قدمی موفق برای جذب مخاطب بردارد.
سروش صحت معمولاً با انتخاب گروه درست اما غیرقابل‌پیش‌بینی از بازیگران، مخاطبش را غافلگیر می‌کند. حالا نیز در سریال همین اتفاق رخ داده. به عنوان مثال آناهیتا افشار پس از سال‌ها نقشی متفاوت را ایفا کرده است. حضور بازیگران ثابت سریال‌های او همجون کاظم سیاحی نیز در «مگه تموم …» متفاوت از آثار مشترک پیشین این دو به نظر می‌آید.
برای بیش‌تر و کامل‌تر نوشتن از «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» باید کمی صبور باشیم اما همین نقطه‌ی آغاز نویدبخش آن است که بناست با سریالی سرگرم‌کننده اما عمیق، بامزه اما خلاقانه طرف باشیم.
