مجله نماوا، محدثه واعظی‌پور
به کارنامه آناهیتا افشار نگاه که می‌اندازیم عمده فعالیت او در سینمای متفاوت ایران بوده، حضورهای کوتاهش در سریال‌های طنز در نخستین سال‌های فعالیتش در دهه هشتاد در ذهن نمی‌ماند. بیشتر از هر چیز به خاطر فضای مردانه آن سریال‌ها و درخشش بازیگران مرد، کمتر بازیگر زنی در این سریال‌ها دیده شده است. مریم امیرجلالی یا مرجانه گلچین هم پس از دیده شدن در این سریال‌ها تبدیل شدند به کلیشه‌هایی که تهیه‌کننده‌ها و کارگردان‌ها از آنها می‌خواستند. امیرجلالی در قالب زنی تندخو و عصبی مقابل دوربین رفت و گلچین، (که بازیگری با استعداد است) در یک تیپ و حتی یک جنس بازی تلف شد.
برای آناهیتا افشار، که معمولا نقش دختران و زنانی درونگرا و آرام را بازی کرده، نقش گلی (با همه دیوانگی‌ها و اغراقش) تازه است، او انتخابی خاص برای این نقش بوده، گلی، که شخصیتی اعصاب خردکن دارد، با حرکات، نوع دیالوگ‌گویی و جنس بازی افشار، جان گرفته و به یک نقطه عطف در کارنامه بازیگرش تبدیل شده است. نقطه عطفی که امیدوارم به اصرار تهیه‌کنندگان و کارگردان‌های بعدی، بلایی را که بر سر ژاله صامتی آورد و او را در کمدی به زنی پرخاشگر و پرسر و صدا تبدیل کرد، بر سر آناهیتا افشار نیاورد.
آناهیتا افشار شاید به واسطه حضورش در نقش‌های مکمل کمتر دیده شده باشد، به عنوان مثال نمی‌شد انتظار داشت در فیلم تحسین شده و دوست داشتنی «برف روی کاج‌ها» (پیمان معادی) نقش کوتاه او به چشم بیاید، اما شاید از بداقبالی بود که حضور دلنشینش در «برف» (مهدی رحمانی) یا بازی درستش در سریال «مدینه» (سیروس مقدم) در نقش دختری لوس و نازپروده که تغییر می‌کند، دیده نشد. افشار به یمن بازی در نقشی مکمل در «پوست شیر» (جمشید محمودی) به چشم آمد، اما پیش از آن، در فیلم «هفت و نیم» (نوید محمودی) در نقش زنی تنها و آسیب دیده در یک اپیزود از آن فیلم، حضوری قابل توجه داشت. به نظر می‌رسد، بازی بدون اغراق و از جنس زندگی و در خدمت فیلم، کمتر به دیده شدن بازیگران می‌انجامد و زمان زیادی صرف می‌شود تا بازیگری که بدون خودنمایی مقابل دوربین می‌رود، دیده شود.
«مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» (سروش صحت) مثل اغلب سریال‌های او، پر شخصیت و پربازیگر است. بازی‌ها، در سریال‌های صحت، قابل توجه‌اند و اگر ضعفی هست (به عنوان نمونه در همین سریال) به فیلمنامه برمی‌گردد.
گلی، یکی از انبوه شخصیت‌های این سریال است که قاعدتا باید کمتر از نیما، شهرام و شاهین دیده شود، اما تفاوت این نقش با دیگر نقش‌های آناهیتا افشار باعث شده او در میان بازیگران پرشمار مجموعه به چشم بیاید. واکنش‌های تند و اغراق‌آمیز گلی به وقایع و پرخاشگری او، شبیه زنان پرخاشگر سریال‌های طنز نیست. این وجه از بازیگری از افشار دور به نظر می‌رسید، این که در اغلب سکانس‌ها، موقعیت‌ها و واکنش‌ها تند و عصبی و غیرمنطقی‌ترین شخصیت سریال باشد، از او چهره‌ای تازه ساخته است. گلیِ زیبا، دوست داشتنی و شیرین نیست. گلی، گاهی ترسناک و اغلب، غیرقابل انتظار است.
«مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» فصلی تازه در کارنامه آناهیتا افشار است، احتمالا این حضور، توجه تهیه کنندگان و کارگردان‌ها را به سمت او معطوف می‌کند، حالا مشخص است که او دیگر دختر جوان سریال‌های عطاران نیست، در نقشی حاشیه‌ای و بدون ویژگی بارز. او می‌تواند بازیگر فیلم‌های کمدی هم باشد، اما نباید به صف پرتعداد بازیگران زن کمدی این سال‌ها که اغلبشان یک تیپ را بازنمایی می‌کنند، بپیوندد. بازیگرانی که سعی می‌کنند از طریق ساختن چهره‌ای ساده لوح، پرخاشگر و عصبی از زن، از تماشاگر خنده بگیرند.
