مجله نماوا، محدثه واعظی‌پور
امتیاز مجموعه‌های سروش صحت روایت زندگی طبقه متوسط است، در شرایطی که سینمای کمدی ایران معمولا به دو قشر توجه بیشتری نشان می‌دهد، او بر زندگی طبقه متوسط تمرکز می‌کند. در فیلم‌ها و سریال‌های طنز، اغلب با فقر، بی‌سوادی، محرومیت و مناسبات زندگی طبقه فرودست شوخی می‌شود. بخش مرفه جامعه معمولا پرفیس و افاده و سطحی نشان داده شده و با تجمل‌گرایی و ثروت‌اندوزی آنها تفریح می‌شود. در نقد ثروتمندان و شوخی با آنها، نوعی حسادت و خشم وجود دارد و در کمدی‌هایی که شخصیت‌هایش کارگر، بیکار، معتاد و از این جنس هستند، ستایشی کور از فقر دیده می‌شود.
سروش صحت بی‌اعتنا به این دو گرایش افراطی، و حتی این طرز تلقی از طبقات اجتماعی و دو قطبی فقیر و غنی، در همه این سالها تمرکزش را روی طبقه متوسط گذاشته، آهسته آهسته سلیقه و جنس کمدی مورد نظرش را شکل داده، مخاطب پیدا کرده و محبوب شده است. فیلم «جهان با من برقص» که سال ۹۸ و پیش از شیوع ویروس کرونا روی پرده رفت، نمونه تکامل یافته تجربه‌های تصویری سروش صحت بود. بازیگر سریال‌های مهران مدیری و نویسنده مجموعه‌های طنز، بدون آنکه وامدار کارگردانی باشد، جهان و شخصیت‌های خودش را خلق کرده است. نگاه او به بازیگرها و انتخاب آنها، فارغ از بازار و سابقه و پیش‌فرضی که از بازیگرها وجود دارد، خلاقانه است. سروش صحت در مجموعه‌هایش، بازیگر معرفی کرده و از بعضی بازیگرهای درجه دو و سه و حتی نابازیگرها به بهترین شکل استفاده کرده است. (بازیگر نقش آسانسورچی بیمارستان در «شمعدونی») نگاه او به موسیقی و شکل استفاده از آن، منحصر به فرد و جذاب است. با این پیشینه طبیعی است که سریال تازه او، «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» که دور از ملاحظات و ممیزی تلویزیون ساخته شده، هم امتیازهای کارهای خوبش را داشته باشد، هم اندکی رهاتر و آزادتر باشد. اگرچه که این آزادی در انتقاد از شرایط یا مسئولان را قبلا هم در سریال‌های صحت دیده بودیم. (شوخی تکرارشونده و جذاب او با شخصیت پلیس در «لیسانسه‌ها» یا شخصیت دایی جلال (قدرت الله ایزدی) و مناسباتش با سیاستمداران و اصحاب قدرت)
«مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» مثل سریال‌های دیگر سروش صحت پرشخصیت است، خانواده در آن اهمیت دارد و مناسبات خانوادگی و مختصات زندگی ایرانی (دعوای پسرعموها، توجه پدر به شاهین و انتقادهایش از شهرام و …) نمک ماجراهاست، صحت، در پردازش موقعیت‌های کمیک و شوخی با شخصیت‌ها خلاق است، شوخی‌های کلامی را با طنز موقعیت ترکیب می‌کند و سکانس‌هایی مفرح می‌سازد. مثل فصلی که مرد مارگیر در آشپزخانه مواد مخدر استفاده می‌کند، پدر (قدرت‌الله ایزدی) او را معتاد متجاهر صدا می‌زند و با ماجرای گاز، گاز دادن و ندادن و مصرف مواد مخدر شوخی شکل می‌گیرد.
بازیگرهای «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟»، ترکیبی از نام‌هایی هستند که صحت پیشتر با آنها همکاری کرده و چهره‌های آشنا یا تازه واردها که همگی درست انتخاب شده‌اند. آناهیتا افشار در فضایی طنزآمیز، در نقش گلی دختری برونگرا و گاه عصبی، حضوری قابل توجه و با فاصله از نقش‌آفرینی‌هایش در فیلم‌های غیر کمدی دارد. علی مصفا پس از تجربه موفق «جهان با من برقص» با سردی و سکون همیشگی، انگ نقش است و کاظم سیاحی که با «لیسانسه‌ها» شناخته و محبوب شد، به شیرینی سریال افزوده. یکی از شخصیت‌های دوست‌داشتنی سریال دایی گلی با بازی وحید آقاپور است، آقاپور بازیگر خوب تئاتر است که توانایی‌هایش کمتر دیده شده و به نظر می‌رسد این بار، او بیش از گذشته و ویدیوهای «ممیزی» دیده شود.
زمستان سال ۹۸ وقتی «جهان با من برقص» اکران شد، فضای جامعه را تلخی و یاس فرا گرفته بود، هنوز بسیاری از ما نمی‌دانستیم، چند ماه بعد، ویروس کشنده کرونا، چطور همان دلخوشی‌های اندک زندگی را از ما خواهد ربود. آن فیلم، در آن روزهای سرد، همنشینی «زندگی و مرگ» را به یاد تماشاگر می‌آورد و از شکنندگی «زندگی» و «لحظه‌های خوبش» می‌گفت. حالا و در روزهایی سخت‌تر، در شرایطی که سینمای کمدی در سیطره آثاری نازل و مبتذل است، سریال سروش صحت، با نمایش تلخی‌ها و شادی‌ها، اشک‌ها و لبخندها، رویاها و حسرتهای یک خانواده، و اشاره‌هایی به وضعیت موجود، تصویری تازه از ما ترسیم می‌کند. ما که با همه یاس، امید و اشتباههایمان، هنوز به زندگی کردن نیاز داریم.
