مجله نماوا، عماد عبودزاده
در سینمای ایران که مخاطب به دغدغه‌های اجتماعی، فضاسازی خشن، چرک و شخصیت‌های به ته خط رسیده عادت کرده است، فیلم «تی تی» مسیر کاملاً متفاوتی را رفته و اثری گرم و دوست‌داشتنی با مایه‌هایی از فانتزی در فضاسازی و شخصیت‌پردازی رسیده است که می‌تواند حال و هوای مخاطب خود را عوض کند و حداقل به مفهوم زندگی، امیدوارانه بنگرد.
ترکیب سه بازیگر اصلی فیلم، به خوبی به نتیجه رسیده و در کنار پارسا پیروزفر و هوتن شکیبا که توانایی آنان برای عموم مخاطبان تئاتر و سینما ثابت شده، الناز شاکردوست به شخصیت اصلی اثر به معنای واقعی کلمه روح و جان بخشیده است. شاکردوست با ایفای این نقش نشان داده مانند سال‌های اخیر می‌توان برای نقش‌های سخت و پیچیده به درستی روی او حساب کرد.
شخصیت تی تی خاص‌ترین زن در میان آثار آیدا پناهنده است. او زنی با ویژگی‌ها و شخصیت تازه در سینمای ایران به شمار می‌رود، او کمی شعبده می‌داند و گاهی حقه‌هایی جادویی می‌زند؛ زنی تنها که رسالت او در این دنیا فرزندآوری برای دیگران است و دیوانه‌ای که یک شب تا صبح در دریا شنا می‌کند و آرزویش این است که حال ابراهیم بهبود یابد.
این اثر با دو ساخته پیشین پناهنده، یعنی «ناهید» و «اسرافیل»، ویژگی‌های مشترکی دارد؛ همچون تمرکز روی زنان و جغرافیای قصه که هر سه در شمال ایران و با چشم‌اندازهایی از دریا، جنگل و طبیعت روایت شده است. فضاهای عاشقانه و دراماتیک در این نوع آثار، تأثیر روانی بسیار خوبی بر روی مخاطبان گذاشت. استفاده از لهجه‌ها، لباس‌های محلی و لوکیشن‌های جذاب و طبیعی این تأثیرگذاری را دوچندان کرده است.
مهم‌ترین نکته درباره «تی تی» این است که مخاطب به واسطه زاویه نگاهی که کارگردان و نویسنده به او می‌دهد، متوجه اطرافش می‌شود. شخصیت تی تی یا هر انسان دیگری قرار است آنقدر بزرگ شود تا بتواند تصمیمات زندگی خود را به تنهایی بگیرد.
