مجله نماوا، کمال تبریزی
عالیجناب مسعود کیمیایی از معدود فیلمسازان سینمای ایران است که یکتا و بی‌تکرار است. شاخصه آثار سینمایی کیمیایی، هویت مستتر در تصاویر و قاب‌های منحصر به فرد اوست و این به نحوی است که ساختار آثارش در گونه‌ای که شکل گرفته‌اند نیاز به ارائه عنوان‌بندی ندارند. داستان، شخصیت‌ها و ساختار، به روشنی گویای خالق خود هستند و ما را به جهان اختصاصی کیمیایی هدایت می‌کنند.
خاطرم هست زمانی که نوجوان بودم و با اجازه پدرم بعضی از فیلم‌ها را می‌توانستم ببینم در میان فیلم‌های ایرانی فقط اثر مسعود کیمیایی بود که مرا با خود به دنیای غریب و متفاوتی می‌برد. قصه‌های کیمیایی علاوه بر فرم بی‌بدیل و گرایشات روشنفکرانه، از فرهنگ عامیانه و دلمشغولی‌های کوچه بازاری، غافل نمی‌شد.
همان موقع بود که آموختم سینما و فیلمسازی در هر شکلش باید برای مردم و درباره رنج‌ها و آلام و البته شادی و سرخوشی آنان باشد. با سینمای کیمیایی همه می‌توانستند بفهمند که مسائل جامعه چیست و چه احساسی در خون و رگ و پی آدم‌ها جریان دارد. استاد مسعود کیمیایی از این بابت بر گردن سینمای ایران و مردمانش حق غیرقابل کتمانی دارد و بی‌شک از پیشتازان نقادی و موشکافی اجتماعی در تاریخ سینمای ایران محسوب می‌شود. عمرش برای ادامه حیات سینمای دغدغه‌مند ایران، پربرکت و بیش باد.
منبع: شرق
