مجله نماوا، حمید عبدالحسینی
فیلم پرونده پاراداین
هر فیلم هیچکاک همواره آنقدر واجد نکات و خصایص گوناگون است که می‌توان به تفصیل درباره تک‌تک آن‌ها مدت‌ها به بحث و بررسی پرداخت و از دل آن آموزش‌های فراوانی را در مورد اجزای سینما فراگرفت.
«پرونده پاراداین» نیزاز این قضیه مستثنا نیست و مثل سایر ساخته‌های خالقش حاوی مولفه‌ها و عناصر روایی، ساختاری و مفهومی متعدد متعلق به فیلمساز به مثابه مؤلف است. در اینجا نیز هیچکاک یکی از المان‌های آشنایش یعنی زنی متهم را به کار می‌گیرد و آن را اساس درام قرارمی‌دهد و سایر موقعیت‌ها و آدم‌ها را پیرامون این وضعیت محوری شکل می‌دهد.
این فیلم، برپایه علایق همیشگی هیچکاک، بر مبنای نگاه‌های ردوبدل شده میان شخصیت‌ها پیش می‌رود و دوربین به سان ابزاری برای مضاعف ساختن جنبه‌های دیداری، درخدمت این روش بیانیِ اثر قرار می‌گیرد به نحوی که سکوت و سکون آدم‌ها به اتمسفری برای رازآلودگی و یابرملا شدن بسیاری از پنهان‌کاری‌ها بدل می‌شود.
هیچکاک در «پرونده پاراداین» نیز تم مورد علاقه‌اش، رودست خوردن مردان را پس از گرفتارشدن در بند احساسات زنان فیلم‌هایش به کار می‌گیرد و در نمایی لانگ شات درحالی‌که دوربین تونی را از زاویه پایین در حال بیرون رفتن از دادگاه قاب می‌گیرد بر خستگی و تنهایی‌اش پس از همه آنچه در طول فیلم بر او گذشته تاکید می‌کند و یکی از نمونه‌های مثال زدنی تطبیق محتوا با فرم را به نمایش می‌گذارد.
«پرونده پاراداین» طبع‌آزمایی دیگری از هیچکاک در پدیدآوردن مجموعه‌ی منسجمی از تصاویر، دیالوگ‌های به‌اندازه، فیلمبرداری و بازی بازیگران به عنوان خروجی نهایی پیش چشم ما قرار می‌دهد و بار دیگر بر استادی خود در، درگیر کردن مخاطب و آفرینش جذابیت مُهر تایید می‌زند.
تماشای فیلم پرونده پاراداین در نماوا
