مجله نماوا، محمّد تقی‌زاده
«اعتراف می‌کنم» از فیلم‌های کمتر دیده شده آلفرد هیچکاک در دهه ۵۰ ، قبل از «سرگیجه» و «پنجره عقبی» و بعد از «بدنام» و «طناب» است که درمیان شاهکارهای این فیلمساز پرکار و کلاسیک سینمای آمریکا و انگلیس، تحلیل و تفسیر کمتری از آن دیده و شنیده می‌شود.
روند روایی «اعتراف می‌کنم» از جذاب‌ترین بخش‌های این درام معمایی است: فیلم خیلی زود اتفاق اصلی خود را افشا و راز اصلی فیلم را برملا و در ادامه چگونگی پیداکردن عوامل و ریشه‌های آن را با جزئیات به تصویر می‌کشد. بخش اول مربوط به قتل یک وکیل است که اتفاقات اولیه مربوط به آن شرح و عوامل مشکوک و خط و ربط شخصیت‌ها درآن تبیین می‌شود. بخش دوم فیلم، رابطه کشیش فیلم به عنوان یکی از متهمان قتل وکیل مورد واکاوی قرار می‌گیرد و بخش ملودرام اثر به شمار می‌آید و در نهایت در پرده آخر شاهد به سرانجام رسیدن این پرونده، مشخص شدن فرجام کاراکترهای فیلم و در نهایت فینال غیرقابل پیش‌بینی آن هستیم که جملگی با جزئیات و جذابیت تمام روایت می‌شود.
«اعتراف می‌کنم» را باید در زمره فیلم‌های جنایی_معمایی هیچکاک طبقه‌بندی کرد که درونمایه ملودرام پررنگی دارد. تمام ماجرای عاطفی مربوط به مایکل و راث که در پرده اول و سوم به طور اندک و در پرده دوم به طور کامل به تصویر کشیده می‌شود باعث شده غلظت ملودرام این فیلم هیچکاک نسبت به دیگر آثارِ استاد تعلیق سینمای جهان، اندکی بیشتر و قابل توجه‌تر باشد.
علاوه بر وجوه ملودرام «اعتراف می‌کنم»، یکی از ابعاد مهم و قابل تامل این فیلم، توجه و تمرکز هیچکاک روی موضوع مذهب و مذهبیون است به نحوی که در شخصیت‌پردازی قصه، با شخصیت روحانی فیلم خود همذات‌پنداری کرده و باعث سمپاتی تماشاگر با آن می‌شود این وجه از شخصیت‌پردازی به ترسیم شمایل قهرمانانه این کشیش نیز منجر شده به نحوی که علاوه بر اینکه علاقه هیچکاک به کلیسا و کیشیش‌ها، برملا می‌شود و عرق و علاقه مذهبی وی آشکار می‌شود، در ترسیم شخصیت مایکل (کشیش فیلم) نیز وی را فردی کاملا متعهد و وفادار به قول و وعده‌هایش نشان می‌دهد به گونه‌ای که یکی از مهم‌ترین و به یادماندنی‌ترین تم‌های فیلم «اعتراف می‌کنم» همین وفاداری و تعهد سرسختانه کشیش به اعتراف یکی از نزدیکانش است به طوری‌که تا حد متهم‌شدن به قتل پیش می‌رود اما ماجرای مطرح شده فرد خاطی را برملا نمی‌کند.
گروه بازیگری «اعتراف نمی‌کنم» یکی دیگر از وجوه جذاب فیلم است که نمی‌شود از آن غافل شد: حضور بازیگرانی چون «مونتگومری کلیفت»، «آن بکستر»، «کارل مالدن»، «برایان اهرن» و «دالی هاس» باعث شکل‌گیری نوعی کلاس بازیگری در این فیلم شده که اوج آن را می‌توان در نقش آفرینی دو بازیگر اصلی آن یعنی مونتگومری کلیفت در نقش مایکل کشیش شهر و آن بکستر در نقش معشوقه آن متصور شد که به طور کلی از بازیگران قدرتمند دوران کلاسیک سینما بودند و در این فیلم نیز توانمندی خود در نقش‌آفرینی کاراکترهای مهم و اصلی فیلم به بهترین شکل ایفا کردند.
در مجموع «اعتراف می‌کنم» با اینکه نزدیک ۷ دهه از ساخت آن می‌گذرد همچنان زنده است و روح دارد و می‌‌تواند با مخاطب عام و خاص سینما ارتباط برقرار کند: هیچکاک کبیر درامی پرتعلیق، جذاب و نفسگیر ساخته که چگونگی رخداد و چیستی آن مورد کنکاش قرار گرفته و در مسیری پرپیچ و خم و پرنوسان، جهان‌بینی فیلمساز و علاقه وی به مذهب به خوبی آشکار می‌شود به نحوی که بیراه نیست اگر این «اعتراف می‌کنم» را مذهبی‌ترین فیلم هیچکاک به حساب آورد.
