مجله نماوا، ترجمه: علی افتخاری
«حال و هوای زمین» (Earth Moods) تولید نشنال جئوگرافیک که از ۱۶ آوریل ۲۰۲۱ از طریق دیزنی پلاس به‌طور آنلاین در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفت، یک سریال تلویزیونی است: پنج قسمت، هر قسمت به مدت ۳۱ دقیقه. پس چرا این‌قدر به یک اسکرین‌سیور شباهت دارد؟
در «حال و هوای زمین» کسی حرف نمی‌زند چون هیچ آدمی نیست. فقط شاهد زیبایی انتزاعی طبیعت هستیم – رگه‌ها و حلقه‌های آب سبز و زمین قرمز، درحالی‌که دوربین، با تصاویر هوایی (که همه با هواپیمای بدون سرنشین گرفته شده است) از روی تپه‌های شنی به صخره‌های آبی و به دلتای رودخانه می‌رود. (سریال شامل یک اپیزود شهری به نام «چراغ‌های شب» است، اما در تصاویر هوایی نشانی از سرنشینان اتومبیل‌ها و ساکنان ساختمان‌ها نیست.)
موسیقی متن آهسته و گام‌به‌گام با دوربین‌هایی که به‌آرامی در حال حرکت هستند، همراه می‌شود، و گاهی اوقات جای خود را به موسیقی باد، آب و آواز پرندگان می‌دهد.
برخلاف اسکرین‌سیورهای لپ‌تاپ یا تلویزیون‌های اندروید که به نظر ناخواسته می‌آیند، «حال و هوای زمین» تلاش زیادی می‌کند. این سریال خودش به سراغ شما نمی‌آید، شما باید دنبال آن بروید. و اگر می‌خواهید قانونی آن را ببینید، باید هزینه اشتراک دیزنی پلاس را پرداخت کنید. اگر چادر بزرگ پخش آنلاین نبود، شاید این سریال هم نبود، اما هنوز هم یک برنامه تلویزیونی است، حتی اگر دورتر نشسته باشد، و به مشارکت احتیاج داشته باشد، اما تنها خواسته‌اش از شما به‌عنوان تماشاگر، کوچک‌ترین تعامل است.
شما می‌توانید با توجیه، «حال و هوای زمین» را به‌عنوان یک برنامه غیرعادی یا یک پاداش اتفاقی از سوی دیزنی پلاس برای مشترکانِ مضطرب خود، نادیده بگیرید. شاید این توجیه درست باشد، اما «حال و هوای زمین» همچنین یکی از سریال‌های به نسبت کوچک در میان سریال‌های اصلی در سرویس است. در عین حال، یک مجموعه منحصربه‌فرد نیست، حتی اگر همچنان در نوع خود نمونه‌ای نادر و افراطی باشد.
«حال و هوای زمین» خود را در دل دسته بزرگ‌تر برنامه‌های تلویزیونیِ عامه‌پسند، و ژانری فراگیر با تعریف نامشخص که از تبعات ناامیدی سیاسی و محدودیت‌های همه‌گیری کرونا رونق گرفته است، جا می‌کند.
سریال کوتاه نشنال جئوگرافیک این امکان را فراهم می‌کند که بینندگان به مکان‌های دورافتاده و سرزمین‌های غریب با مناظر چشم‌نواز و آرامش‌بخش از زیست‌بوم‌ها و اقلیم‌های مختلف در این سیاره زیبا که همه ما در آن مشترک هستیم، پناه ببرند. «حال و هوای زمین» یک یادآوری زیبا از شگفت‌انگیزی و تنوع جهان است.
در ادامه به جزئیات رسمی مربوط به هر یک از اپیزودها اشاره می‌کنیم:
«سکون یخ‌زده» – بر فراز مناظر برفی و کوه‌ها و با همراهی موسیقی اثیری، اوج بگیرید.
«چراغ‌های شب» – بالای شهرها، درحالی‌که چراغ‌‌ها در شب سوسو می‌زنند، همراه با یک موسیقی جَز آرام، پرواز کنید.
«آرامش گرمسیری» – آب‌های آبی پرشور، سواحل شنی و سرسبزی فراگیر، آرامش در جزیره، همراه با یک موسیقی آرام و الهام گرفته از کالوپسو.
«تنهایی کویر» – رنگ‌های عاشقانه از مکان‌های برنزه، زرد در نماهای هوایی از صحراهای دنیا.
«الگوهای صلح‌آمیز» – قلم‌موی طبیعت ستاره این اپیزود است، با الگوهای رسوبی، تپه‌های پردرخت، راه‌های حک‌شده در یخچال و سایر طرح‌های زیبا که فقط به‌صورت طبیعی خلق می‌شوند.
هر یک از این اپیزودها در رسیدن به هدف خود که ایجاد احساس آرامش و نشاط در تماشاگران است، موفق عمل می‌کنند. درحالی‌که در برنامه‌های نشنال جئوگرافیک انتظار دیدن حیوانات را دارید، آن‌ها به‌ندرت ستاره «حال و هوای زمین» هستند، به‌استثنای یک بخش زیرِ آبی در «آرامش گرمسیری» که در آن تماشاگر با لاک‌پشت‌های دریایی، دلفین‌ها و ماهی‌ها غواصی می‌کند.
سریال تازه نشنال جئوگرافیک بیشتر یک ضیافت از زیبایی‌های طبیعی دنیای ما است، و اپیزود «چراغ‌های شب» تنها ورودی سریال به دنیای انسان‌هاست که بر دستاوردهای بشری در ساخت آسمان‌خراش‌های بلند تمرکز دارد.
سریال در یک زمان مناسب به نمایش درآمد. درحالی‌که این روزها تعداد بیشتری از افراد از خانه خود کار می‌کنند، پخش تصاویر و موسیقی آرامش‌بخش بسیار عالی است.
«حال و هوای زمین» در ابتدا مستندهای طبیعت دیوید آتنبورو را تداعی می‌کند و تماشاگر انتظار دارد صدا و لحن فراموش‌نشدنی او را بشنود، اما در ادامه به سمتی می‌رود که زیبایی‌های سیاره ما را بدون حتی اشاره‌ای به روایت آتنبورو کشف کند. در حقیقت در «حال و هوای زمین» هیچ‌کس راوی نیست. فقط تصاویری از سراسر جهان است که با موسیقی امبینت همراه شده است.
سازندگان سریال بینندگان را از یخچال‌های طبیعی و بیابان‌های خشک به جنگل‌های انبوه و بارانی و کلان‌شهرهای شلوغ می‌برند، و هر قسمت در جهت ایجاد یک حال و هوای خوب است. هنر کلیدی آن‌ها این است که شما با دیدن کار می‌توانید ریتم‌های سیاره ما را احساس کنید.
علاوه بر تصاویر شگفت‌انگیزی که از نشنال جئوگرافیک می‌شناسیم و انتظار داریم، موسیقی سریال نیز نوید یک چیز خاص را می‌دهد. موسیقی ساخته نیل دَویج است که آهنگساز فیلم‌هایی مانند «برخورد تایتان‌ها» و بازی‌های ویدیویی مانند «هِیلو ۴» است و سابقه همکاری با چهره‌‌هایی چون اسنوپ داگ و دیوید بویی را نیز در کارنامه دارد. (مسلماً هیچ یک از این اسامی دقیقاً همان چیزی نیست که شما آن را «تسکین‌دهنده» بنامید. اما دویج مسیر متفاوتی را برای «حال و هوای زمین» دنبال کرده است.)
برخی ممکن است نریشن آتنبورو را یکی از بهترین قسمت‌های سریال‌های مستند طبیعت بنامند، و اگر به دنبال کسی هستید که دنیای وحش را به شما آموزش دهد، واقعاً نمی‌توانید بهتر از او کسی را پیدا کنید، اما گاهی اوقات فقط می‌خواهید تکیه دهید، یک آهنگ بگذارید، و نگاهی بدون استرس به جریان آب یا چراغ‌های خیره‌کننده شهر بیندازید. اگر این چیزی است که دنبال آن هستید، «حال و هوای زمین» می‌تواند راه حل باشد.
منبع: نیویورک تایمز، لفینگ پلیس، نردیست
