این درام کمدی خنگ و در عین حال هوشمندانه از کتلین جردن قصد دارد تعریف جدیدی از یک “دختر مسیحی خوب” ارائه دهد. عنوان اصلی این سریال کمدی که هر قسمت آن یک ساعت است و توسط کتلین جردن (سازنده‌ی پرنسس آمریکایی) ساخته شده است، در اصل نوجوانان هرزه‌ی جایزهبگیر Slutty Teenage Bounty Hunters بود. البته که عنوانی به یاد ماندنی است — اما با در نظر گرفتن محصول نهایی چندان مناسب به نظر نمی‌رسد. اگر بخواهیم به طور خلاصه آن‌را توصیف کنیم، نوجوانان جایزهبگیر Teenage Bounty Hunters یک ماجراجویی سرزنده و جوانانه است که به دنبال بازتعریف ایده‌های آشنا حول آن‌چه که از “دختر مسیحی خوب” در ذهن داریم، است.
طی یک مواجهه اتومبیلی با یک فراری از قانون، دوقلوهای ۱۶ ساله استرلینگ (با بازی مدی فیلیپس) و بلیر وزلی (با بازی آنجلیکا بت فلینی) با یک جایزهبگیر کارکشته به نام باوزر (با بازی کادئم هاردیسون که لبریز از جذابیت “من برای این کارها زیادی پیر شده‌ام” است) روبرو می‌شوند. دختران به پول نیاز دارند تا خسارت وارده به ماشین پدرشان را جبران کنند؛ باوزر هم به کمک نیاز دارد تا به یک باشگاه کلاس بالا در آتلانتا دسترسی پیدا کند، جایی که هدف بعدی‌اش در آن‌جا پنهان شده است… و بدین ترتیب یک کار تیمی کمدی متولد می‌شود. بله، این شروعی است که باید فقط با آن پیش رفت، پس با آن همراه شوید و پیش بروید.
همچنین بخوانید:
نقد فصل اول حقه بازی Deception – ترکیب استادانه شعبده بازی و اف‌بی‌آی
موضوع این نیست که دختران علاقه‌ای به انجام این کار ندارند: استرلینگ و بلیر با قرار گرفتن در شرایط استرس‌زا مشکلی ندارند — هر دوی آن‌ها اسلحه دارند، البته بلیر با طرح حمل سلاح ان‌آر‌ای و ارتباط آن با شرکت‌های بزرگ نفتی مخالف است — به همین خاطر آن‌ها با اعتماد به نفس و جسارت جوانی خود وارد این کار جدید شکار خلاف‌کار می‌شوند. بخش قابل توجهی از کمدی و طنز سریال نشات گرفته از مسائل مربوط به شکاف نسل‌های جایزهبگیر کهنه‌کار و دو دستیارش است. هاردیسون بدون هیچ تلاشی خود را در قالب باوزر جای می‌دهد، که آزرده شدنش از غیبت کردن و حرف زدن مداوم دخترها درباره‌ی مدرسه و ماست‌های طعم‌دار، گرمای وجودی او به عنوان یک عموی بزرگ را پنهان می‌کند.
بلیر و استرلینگ اوقاتی که به دنبال خلاف‌کاران نیستند به یک مدرسه‌ی مسیحی خصوصی می‌روند و با چالش‌های معمول دوره‌ی بلوغ دست و پنجه نرم می‌کنند. استرلینگ تصمیم می‌گیرد تا با دوست‌پسرش لوک (با بازی اسپنسر هاوس) تا ته ماجرا برود — که نقش او به عنوان رهبر انجمن دانش‌آموزان را پیچیده می‌کند و باعث می‌شود شعله‌های رقابت او با دختری خودپسند و سنگدل به نام ایپریل (با بازی دوون هیلز) بالا بگیرد. بلیر عاشق مایلز (با بازی مایلز ایوانز) می‌شود، یک دانش‌آموز سیاه‌پوست در کالج که به عنوان دستیار در باشگاهی که بالاتر اشاره شد کار می‌کند.
و این رابطه چشم بلیر را به برتری‌هایی که به خاطر رنگ پوستش دارد بازتر می‌کند.
Teenage Bounty Hunters جنجی کوهن و تارا هرمان را هم به عنوان تهیه‌کنندگان اجرایی در خود دارد و ردپای ایده‌های هوشمندانه‌ی این زوج هنری در جای‌جای سریال به چشم می‌خورد، از دیالوگ‌ها گرفته (“آمفتامین چه نوع دارویی است؟” “دارویی که می‌تواند روی خشکی و دریا حرکت کند.” تا تم زنانی که تاثیر حضور را روایت می‌کنند. بلیر که همیشه خود را خواهر هرزه‌تر می‌دانسته است به این نتیجه می‌رسد که دنیا به آخر نمی‌رسد اگر با کسی رابطه نداشته باشد، و استرلینگ هم به یک مکاشفه در رابطه‌اش می‌رسد که باید بر روح هر دختر جوان تنهایی خالکوبی شود: “اگر برای خودم یک ‘من’ نداشته باشم، معنی ندارد به دنبال ‘ما’ باشم.”
این مطلب برگرفته از نوشته‌ی کریستن بالدوین در وب‌سایت اینترتینمنت ویکلی است.
حال به بررسی نظر سایر منتقدین می‌پردازیم:
اینکو کانگ Inkoo Kang | هالیوود ریپورتر The Hollywood Reporter
چیزی که در Teenage Bounty Hunters می‌بینیم کمی بیشتر از ورونیکا مارس بلوند است که ترکیب شده با یادآوری‌های خنده‌دار و مکرری است که هم‌تیمی‌های دختر هم می‌توانند گند بالا بیاورند. چنین ترکیبی احتمالا معمولا خوب از آب در نمی‌آید، اما حاصل کار کاملا پخته است و قسمت‌های آن‌را می‌توانید با لذت و سرگرمی فراوان یکی پس از دیگری تماشا کنید.
برت وایت Brett White | دیسایدر Decider
سریال Teenage Bounty Hunters درست به اندازه‌ی عنوانش خنده‌دار است و هیچ‌چیز و هیچ‌کس را جدی نمی‌گیرد، اما در عمل چیزهای بسیار بیشتری در زیر پوسته‌ی سرگرم‌کننده‌ی آن در جریان است.
استیو گرین Steve Greene | ایندی‌وایر IndieWire
این دو خواهر که در حال بررسی پیش‌فرض‌هایی هستند که به آن‌ها داده شده که چه کسی را محترم بشمارند و چگونه به احساسات خود واکنش نشان دهند، رویکرد آهسته آهسته برخورد کردن با افرادی که از چنگ قانون فرار کرده‌اند چندان کارساز نیست. با این وجود، در لحظاتی که تمام این المان‌های بی‌ربط ناگهان در هم چفت می‌شوند، چنان انرژی بالایی در صفحه‌ی نمایش تلویزیون موج می‌زند که با تمام وجود می‌خواهید بدانید قدم بعدی در داستان بلیر و استرلینگ چه خواهد بود.
