جاد اپتاو نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده‌ی آمریکایی است، او در 6 دسامبر 1967 در سایوست نیویورک به دنیا آمد و اکنون 52 سال دارد. شهرت او بیشتر به خاطر ساخت کمدی‌های عجیب و غریبش است که پروتاگونیست‌هایی عجیب در آن عرض اندام می‌کنند.
اپتاو کودکی خودش را این گونه توصیف می‌کند: بچه‌ای خجالتی بودم و جسه‌ام کوچکتر از حد معمول بود و همیشه آخرین نفری بودم که برای تیم‌های ورزشی مدرسه انتخاب می‌شدم. او در جوانی به خاطر طلاق پدر و مادرش دچار تروما شد و خشم او از این اتفاق به مضمونی بدل شد که در فیلم‌های آخرش می‌توان ردپای آن را دید. او بالاخره جایگاه واقعی خودش را به‌عنوان مجری کلاب کمدی، برنامه‌ای رادیویی در دبیرستان سایوست پیدا کرد. او در این برنامه‌ی رادیویی با کمدین‌های حرفهای باسابقه مصاحبه می‌کرد، از جمله‌ی این کمدین‌ها می‌توان به گری شندلینگ، استیو رایت و جری ساینفیلد اشاره کرد. او در سن شانزده سالگی به‌عنوان یک ظرف‌شو در یک کلوپ کمدی مشغول به کار شد و زودتر از آنچه انتظارش می‌رفت شروع به اجرای استندآپ کمدی خودش کرد.
بعد از اینکه اپتاو از مدرسه فارغ شد، در یک دوره‌ی فیلم‌نامه‌نویسی در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی (USC) ثبت نام کرد. هر چند این دوره‌ی فیلم‌نامه‌نویسی تنها دو سال طول کشید، و اندکی بعد او دوباره به عرصه‌ی استندآپ بازگشت و به نویسنده‌ای بدل شد که برای دیگر کمدین‌ها متن می‌نوشت، از جمله می‌توان به کمدین پرآوازه خانم روزن بار اشاره کرد، باید به عرضتان برسانم که خانم روزن بار از حامیان سرشناس دونالد ترامپ در هالیوود است. اپتاو در اواسط بیست سالگی‌اش به‌عنوان تهیه‌کننده‌ی برنامه‌های تلویزیونی رفقای کمدینش، بن استیلر و شندلینگ شروع به کار کرد.
همچنین بخوانید:
آدم خنده‌دار – ده تا از بهترین فیلم‌های جاد اپتاو
در سال 1996 او فیلمنامه‌ی فیلم پسر کابلی The Cable Guy را بازنویسی کرد، فیلمی که جیم کری در آن نقش آفرینی کرد، اما متاسفانه نام او در عنوان‌بندی اثر نیامد. او به لحاظ حقوقی این مسئله را (قرارگرفتن نامش به‌عنوان فیلم‌نامه‌نویس در عنوان‌بندی فیلم) پی‌گیری کرد اما نهایتاً بی‌خیال دادخواهی‌اش شد.
اپتاو در سال 1999 و 2001 به ترتیب دو مجموعه‌ی تلویزیونی به نام‌های فریکس اند گیکس Freaks and Geeks و Undeclared را پیش برد که از حیث انتقادی مورد تحسین و استقبال فراوانی قرار گرفتند. گرچه تولید این دو مجموعه بعد از یک فصل لغو شد، اما بازیگران جوان این دو مجموعه جزئی از خانواده‌ی سینمایی اپتاو شدند و در پروژه‌های بعدی او نیز حضور پیدا کردند. سرانجام در سال 2005 اپتاو به خاطر نوشتن، کارگردانی و تهیه‌کنندگی فیلم باکره‌ی چهل ساله The 40-Year-Old Virgin موفقیتی غافلگیرکننده و بی‌حدوحصر را از آن خود کرد، استیو کرل در این فیلم بازی می‌کند، اپتاو هنگامی که مشغول تولید فیلم گوینده: افسانه ران برگندی Anchorman: The Legend of Ron Burgundy بود این بازیگر را ملاقات کرده بود.
در سال 2007 اپتاو با ساخت دو فیلم به نام‌های باردار Knocked Up و خیلی بد Superbad به یکی از فیگورهای برجسته‌ی ژانر کمدی بدل شد. همچون اکثر کارهای قبلی او، این دو فیلم شدیداً بر اساس تجربیات شخصی او در دوران جوانی‌اش بودند، پروتاگونیست‌های فیلم‌های اپتاو خصیصه‌هایی عجیب و غریب دارند، او در فیلم‌هایش از بازیگران مرد ناشناخته که ظاهری بسیار عادی دارند استفاده می‌کند.
در فیلم باردار، که نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده‌اش خود اوست، یک پسر تنبل و از زیر کار دررو (با بازی ست روگن) بعد از اینکه یک زن زیبا و موفق (با بازی کاترین هایگل) را حامله می‌کند، مجبور می‌شود که از بچه‌بازی‌ها و رفتارهای نابالغانه‌اش دست بکشد و بزرگ شود. در فیلم خیلی بد که اپتاو تهیه‌کننده‌ی آن بود، سه پسر نوجوان تلاش می‌کنند تا قبل از ترک کالج دخترهای رویاهایشان را اغوا کنند. دو موفقیت عمده این فیلم شامل اینهاست: احیای ژانر کمدی جنسی (بالای 17 سال) و تثبیت شهرت اپتاو در ژانر کمدی.
پس از این موفقیت، اپتاو فیلمنامه‌ی فیلم پیاده‌روی سخت: داستان دوی کاکس (2007) Walk Hard: The Dewey Cox Story را نوشت و تهیه‌کننده‌ی آن نیز بود، یک پارودی شرح‌حال‌نگارانه که کشمکش‌های اغراق‌آمیز یک موسیقی‌دان با مواد مخدر و ماجرای طلاقش را هنگام به شهرت رسیدنش پی می‌گیرد. اپتاو به عنوان نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده در فیلم آدم‌های بامزه Funny People، 2009 حضور داشت، این فیلم درباره‌ی آدام سندلر استندآپ کمدین است که دچار بیماری لاعلاج اختلالات خونی شده است. اپتاو در سال 2012، فیلم این است 40 This Is 40 را کارگردانی کرد که دنباله‌ی فیلم باردار به شمار می‌آید و ماجرای دو شخصیت فیلم باردار را دنبال می‌کند که در این فیلم دچار سرخوردگی‌های میان‌سالی از ازدواج و خانواده شده‌اند.
از فیلم‌های کمدی دیگری که اپتاو تولید کرده می‌توان به این فیلم‌ها اشاره کرد: شب‌های تالادگا: افسانه‌ی ریکی بابی (2006) Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby که یک پارودی درباره‌ی نسکار (انجمن ملی مسابقات خودروهای ارتقا یافته) است و ویل فرل در آن بازی می‌کند؛ فیلم دیگر او، پاین‌اپل اکسپرس Pineapple Express 2008 که فیلمی در ژانر فیلم زوج هنری است، و ست روگن و جیمز فرانکو در آن بازی می‌کنند.
فیلم کمدی عاشقانه‌ی فراموش کردن سارا مارشال Forgetting Sarah Marshall که در سال 2008 ساخته شد و جیسون سیگل در آن نقش آفرینی کرد، و فیلم پنج سال نامزدی The Five-Year Engagement 2012 که جیسون سیگل به همراه امیلی بلانت در این فیلم نقش یک زوج را بازی می‌کنند. اپتاو تهیه‌کننده‌ی فیلم‌های ساقدوش‌ها Bridesmaids 2011 و سریال تلویزیونی HBO به نام دخترها Girls 2012-17 نیز بود، اما این بار برخلاف فیلم‌های قبلی‌اش بیشتر تمرکزش بر کاراکترهای دختران بود.
او در سال 2015 به‌عنوان کارگردان و تهیه‌کننده در فیلم کمدی فاجعه Trainwreck حضور داشت، فیلمی که امی شومر استندآپ کمدین مشهور در آن بازی می‌کند. این فیلم درباره‌ی زن جوان بی‌قید و بندی است که برخلاف بیزاری و تنفرش از ماجراهای عاشقانه، دلش را می‌بازد و عاشق می‌شود. همکاری بعدی اپتاو در سریال کمدی رمانتیک به نام عشق love 2016-18 بود که برای شبکه‌ی ویدئویی نتفلیکس ساخته شد. او همچنین سریال HBO به نام سقوط کردن Crashing 2017-19 را تولید کرد که درباره‌ی کمدینی بود که همسرش او را ترک می‌کند؛ اپتاو کارگردان و نویسنده‌ی چندین اپیزود از این سریال نیز است. اپتاو در سال 2020 فیلم پادشاه استتن آیلند The King of Staten Island را کارگردانی کرد و یکی از نویسندگان فیلمنامه‌ی این فیلم نیز بود، این فیلم یک درام کمدی درباره‌ی تقلاهای یک مرد جوان بعد از مرگ پدرش است.
اپتاو در سال 2018 فیلم The Zen Diaries of Garry Shandlingرا کارگردانی و تولید کرد، این فیلم مستند سرانجام جایزه‌ی امی را برای اپتاو به ارمغان آورد. فیلمی دو اپیزودی که در آن وقایع زندگی شخصی و حرفهای کمدین پرآوازه، گری شندلینگ به تصویر کشیده می‌شود. او در سال 2019 کتابی به‌عنوان It’s Garry Shandling’s Book را تدوین کرد که شامل عکس‌ها و یادداشت‌های مجلات درباره‌ی گری شندلینگ است.
نویسنده و منبع: اتان میشلی، سایت بریتانیکا
